Johnny Dowd en de geboorte van een band

Dit moet voor Johnny Dowd aanvoelen als thuiskomen, denk ik, terwijl ik tussen de imposante wolkenkrabbers door het Rotterdamse centrum verken. De New Yorker treedt ’s avonds met zijn band op in Nighttown. Een locatie wiens naam groter blijkt als je er eenmaal bent geweest.

De duisternis treedt in en er overvalt mij een beklemmend gevoel. Ongeveer net zo als toen ik voor het eerst de angstaanjagende songs van Johnny Dowd hoorde, ten tijde van het onvolprezen debuut Wrong side of Memphis. Had ik niet ergens gelezen dat Rotterdam meer geld wil om de straten veiliger te maken?

Zonder kleerscheuren bereik ik Nighttown. Het is er donker, precies zoals het hoort. Lekker vol met mensen en dus gezellig druk zoals wij Nederlanders plegen te zeggen. Maar gezellig is niet het eerste wat er in je opkomt bij het luisteren van de albums van Johnny Dowd. Met zijn nieuwe cd Cruel Words is echter iets bijzonders aan de hand.

Practical Joke
Het aantrekken van toetsenist Michael Stark heeft voor een ander geluid gezorgd waarin met name de beats en de groove centraal staan. Natuurlijk zijn er nog steeds de ‘Dark twisted lyrics’ van Johnny Dowd, maar door de wijze van productie zal dat niemand meer afschrikken. Dowd:”Ik vind het leuk mijn publiek op het verkeerde been te zetten maar door mijn vroegere werk bracht ik de mensen misschien wat te veel in de war.”

Zoals bijvoorbeeld de man die mij eerder op de avond aansprak:”Durf je wel met hem te praten?” vroeg hij.. “Heeft hij niet zijn ex-vrouw vermoord?” Over hoe een songtekst een eigen leven is gaan leiden. Andy Kaufman, de koning der practical jokes, geeft er vanuit de hemel instemmend zijn goedkeuring aan.

Iron man
“Ik kreeg steeds meer moeite met mijn rol van getormenteerde singer/songwriter,” vertelt Dowd,”Ik wilde al de tijd alleen maar de coole lead gitarist zijn met de vlijmscherpe solo’s. Het is allemaal de schuld van de zanger van mijn eerste band. Hij stapte halverwege het optreden van het podium waardoor ik wel genoodzaakt was zijn rol over te nemen.” Het was toen ook dat Johnny Dowd zich realiseerde dat hij zijn eigen nummers MOEST schrijven.”

“Dan kan tenminste niemand je ervan beschuldigen dat het origineel beter is.” “Een cover moet volstrekt onherkenbaar zijn,” vult maatje Brian Wilson aan. Op het album staat zo’n volstrekt onherkenbare versie, van Chuck Berry’s Johnny B. Goode dat uitmondt in een spectaculaire finale op de tonen van Iron Man. Johnny grijnst als ik hem vraag of het niet Ozzy Osbourne is maar hij die het nummer heeft geschreven.

Het hele album lijkt een aanleiding om jeugdherinneringen op te halen. Zo is het fragment “Put me on a mystery train, sixteen coaches long” in het nummer Miracles never happen een directe verwijzing naar Elvis maar ook naar de geboortegrond van Dowd. “Ik reed elke dag langs zijn huis op weg naar school. Ik ben opgegroeid in Memphis,” vertelt hij. “Hij is natuurlijk een grotere ster maar zelf heb ik meer met Ricky Nelson.”

Speelvrees voor de nieuwe nummers heeft de band niet. “We speelden ze al een jaar live, voordat we besloten ze op te nemen,” vertelt drummer Brian Wilson. Het is meestal ook de eerste take die je hoort op het nagenoeg live opgenomen album. “Het is nog steeds een Roots ding. Maar een ander soort Roots,” probeert Dowd de muziekstijl te duiden. “Het is meer een ’60’s/’70’s aanpak. We hebben er heel veel invloeden in verwerkt. Ouderwetse r & b, jazz, funk. We spelen ook veel meer instrumentals.

Ik ben nu in een fase aanbeland dat ik kan genieten van wat de band doet. Ik heb er geen probleem mee op de voorgrond te treden, maar in het verleden draaide het wat te veel om mij. Cruel Words is de eerste cd die echt van ons allemaal is.”

Grievous Angel
Dat Kim Sherwood-Caso weer van de partij is, is puur te danken aan de fans. Het moederschap vervulde haar zo dat ze op Cemetery Shoes er niet bij was. Op Cruel Words echter weer wel, met uitzondering van de begeleidende live optredens. Gelukkig is de barkeepster van Nighttown met haar verschijning vanavond een waardige vervangster van de engelachtige zangeres.

“Wat er gebeurt als Kim en Johnny samen zingen is ongelooflijk,”straalt Brian,”Die magie is er met geen enkele andere zangeres. Ook niet met Neko Case die wel eens meedoet. Johnny is ook de enige met wie ze wil zingen. Het roept herinneringen op aan Emmylou Harris en Gram Parsons. Johnny staat op. Hij moet het podium op. Want vanavond heeft hij een missie:”To get you off your ass!”

3 gedachten over “Johnny Dowd en de geboorte van een band”

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.