Als, dan …

Zondagavond 21.00. Eindelijk waren we thuis. Bijna 1000 kilometer achter de kiezen. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Kinderen naar bed en dan maar uitladen en de koffer van het dak. Opruimen, de eerste was draait al. Post lezen. Hè hè, even een wijntje. Oeps, het is al 00.30. Snel naar bed want de wekker gaat weer om 06.30. En temidden van alle chaos in je hoofd kom je er de volgende dag op je werk achter dat je ALLE sleutels bij je hebt. En er is een afspraak gemaakt met de garage voor de APK-keuring van de auto. De sleutels MOETEN dus terug.

Zo gezegd, zo gedaan. Het schuldgevoel knaagt aan me. Ben ik net een week weggeweest, knijp ik er weer drie kwartier tussenuit. Hoe zal m’n werkgever daarop reageren? Kom druk dat gaspedaal nog maar even extra in. Maar wat zie ik daar op de invoegstrook van de snelweg? Familie eend steekt daar op z’n dooie gemak over! Moeder eend (of vader, dat kon ik zo snel niet zien) voorop, daarachter de vier, vijf ukkies struikelend over hun eigen kleine pootjes en de andere ouder die de rij afsluit.

Ik trap vol op m’n rem en draai wild aan het stuur. Gelukkig rijdt er niemand achter me. De voorste ouder mis ik met slippende banden. Evenals het jonge grut.
De tweede ouder echter, daar is geen ontkomen aan. Hij komt in aanraking met m’n auto en maakt een salto. Of het een salto mortale is, kan ik niet beoordelen maar het leek me mee te vallen. De auto stil zetten op de invoegstrook om me daarvan te verzekeren lijkt me niet zo’n fijn plan. Maar de hele dag zit het me niet lekker.

Waarom had ik al die sleutels ook bij me? Als ik die niet bij me had gehad, dan …

Mijn werkgever ben ik overigens uitgebreid tegemoetkomen: overgewerkt tot 19.30. M’n gezin heb ik echter danig tekortgedaan. Dit in overweging nemende smeer ik hem vandaag om 15.30.

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.