Damien Rice dus. Ik had hem aanstaan onder de afwas gisteravond. Minutenlang stond ik gebiologeerd te luisteren met m’n handen in het sop. De overbuurvrouw moet wel gedacht hebben, wat sta je toch naar me te kijken. Maar ik zag helemaal niets, hoorde alleen de muziek. Krachtige woorden, intens en bloedzuiver gezongen. Begeleid door een klassiek strijkerskwartet met een impact die in de gehele pophistorie zijn gelijke niet kent.
