Ik heb een broertje dood aan cabaret, de theatervorm waar Javier Guzman ook onder wordt geschaard. Ik zal echter in alle toonaarden ontkennen dat Javier Guzman een cabaretier is. Cabaretiers maken grappen om je aan het lachen te maken. Bij Javier Guzman zijn de grappen bittere noodzaak om zijn voorstelling nog iets luchtigs te geven. Luister je namelijk alleen naar de loodzware boodschap dan ga je met een kutgevoel naar huis. Omdat je weet dat Javier Guzman gelijk heeft: Het gaat helemaal de verkeerde kant op met Nederland.
Javier Guzman is geloofwaardig. Dat is nog iets wat hem onderscheidt van een cabaretier. Hij doet je beseffen dat je echt niet de enige bent die twijfelt wat hij nu precies moet nastreven in dit leven. Hij ging er zelfs voor terug naar zijn roots en raadt ons aan om hetzelfde te doen.
Koopmansgeest
Zo druk als wij ons tegenwoordig maken over buitenlandse culturen. Dat was vroeger wel anders. Onze koopmansgeest fluisterde in om ons vooral aan te passen aan andermans cultuur. Tegenwoordig eisen wij van elke buitenlander dat hij inburgert en zich aanpast aan de Nederlandse cultuur wat dat dan ook moge zijn. En hoe goed hij of zij ook Nederlands probeert te praten wij vertikken het zijn naam goed uit te spreken. Om ooit weer eens van een gouden eeuw te kunnen spreken zal die ouderwetse koopmansgeest zich weer meer moeten doen laten gelden.
Ik wil verder liever niet te veel verklappen over de nieuwe show van Javier Guzman behalve dat hij een rake en verfrissende analyse van het huidige Nederland geeft. Blijkbaar is het nodig om door de ogen van een allochtoon naar onze samenleving te kijken om verder te komen.