Marielle moest onverwacht werken gisteravond. Ik ging met Jesse op de fiets naar de bouwmarkt. Hij praatte honderduit en genoot volop. Op advies van timmerman Joost gingen we kit kopen. Nee, niet die stem uit de Knight Rider maar dat spul dat je in kieren spuit. Terug bracht ik Jesse naar bed. En toen ging de telefoon. Er was niet ingesproken op de voicemail. In de nummerherkenning stond het telefoonnummer van m’n opa. Toen Marielle me ’s middags op m’n werk belde om te vertellen dat ze onverwacht moest werken zei ze ook dat het niet zo goed met opa ging. Ik belde het nummer terug. Het bleef maar in gesprek. Ik gaf het op. Een paar minuten later ging de telefoon. Het was mijn vader. “Rob, ik heb niet zo’n leuke mededeling voor je. Je opa is dood.” Ik was stomgeslagen van verbazing. Ik wist niets uit te brengen. “Hoe en wanneer,” stamelde ik nog. Ik belde Marielle. Ze was al onderweg naar huis omdat ze een half uurtje pauze had tussen twee cliënten door. Ook belde ik m’n zus. Ze was helemaal overstuur en wilde naar opa. Maar we wisten geen eens waar hij was. Even later belde ze terug. Hij was nog in het ziekenhuis. Marielle moest nog naar 1 cliënt. Een half uur later reed ik in vliegende vaart naar het ziekenhuis. “Wil je naar je opa of eerst naar je zusje?” vroeg de verpleegkundige. Ik koos voor het laatste. Samen gingen we daarna naar opa. Toen pas kwamen de emoties los. Hij lag er vredig bij zoals dat altijd zo mooi gezegd wordt. We gingen ook nog even bij papa en mama langs en daarna naar huis. En het gekke is, pas nu ik dit opgeschreven heb begin ik me kut te voelen. Maar als ik dan naar een lachende Jesse en de liefste vrouw van de wereld kijk, ebt het gevoel langzaam weg. Eén ding weet ik zeker. Feyenoord wordt dit jaar kampioen want sinds dit weekend zit er een engel op de goal.
