A dream comes true

De voetbaldroom
Als kleine jongen had ik een aantal dromen. De voetbaldroom hield het minst lang stand. Ik heb dan wel in het eerste gespeeld maar dat kwam doordat de B-junioren maar een team hadden. “Jongens als Rob kun je niets meer leren,” zei de trainer in het bijzijn van het gehele team. Het had toch een iets andere betekenis dan als Johan Cruyff het gezegd zou hebben na mijn derde WK.

De snookerdroom
Toen was er de snookerdroom. Jimmy White was mijn held. De loser. De underdog. Ik had het kunnen weten. Ik had voor Stephen Hendry moeten kiezen. Toen mijn curling ball de tl-buis voor de zoveelste keer aan diggelen joeg werd mij toch maar vriendelijk de toegang ontzegd. Nog minder talent dan Tijs Verwest.

De radiodroom
Hij werd dan wel geen snooker koning maar heeft het toch nog gemaakt als DJ Tiesto. De muziek moest het voor mij dan ook maar worden. Niet zozeer als artiest, hoewel zo worden discjockeys tegenwoordig wel gezien. De nieuwe Jeroen van Inkel, dat leek me wel wat. Het heeft lang geduurd voordat ik tot het inzicht kwam.

Erik de Zwart, Tom Mulder en Wim Rigter hadden het al diverse keren duidelijk proberen te maken. Rob, moet je niet doen. Niks voor jou. Ik weet inmiddels wat mijn sterke punten zijn. Mijn liefde voor muziek. Mijn neusje voor nieuws. Maar dat is niet echt wat Yorin FM zoekt.

De Chris Isaak droom
Optreden met de gitaar. Een paar keer gedaan. Maar als je niet zingen kan en zonder ritmegevoel, kom je niet ver.

De schrijversdroom
Tot iemand zei, en die verhalen dan die je schrijft? Al dan niet op muziek. Daar zat wat in. Op mijn twaalfde zat ik al op de koffie bij een uitgeverij. En het is eigenlijk het beste wat ik kan. Verhalen vertellen op de radio, op de gitaar en op papier.

Mijn droom komt uit
Vanaf morgen ben ik officieel tekstschrijver. Collega’s in Amsterdam, ik mis jullie wel.

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.