Het was als vanouds. Zwaar naar de klote op zondag. Ik voelde me op slag weer 18. Ik kon me herinneren dat ik me vroeger op zondag nooit 18 voelde. Eerder 80. Alles deed dan pijn. De gedachte iets te moeten eten deed me al kokhalzen. Water drinken was het enige wat ik deed. Net als gisteren. Om dat rare, inderdaad leerachtige gevoel van m’n tong te verzachten. En uitwaaien.
Was ik vroeger de pineut als mijn vader een kater had, nu waren mijn kinderen dat. Was het Stef Bos niet die zong “Papa, ik lijk steeds meer op jou” ?
De kater was niet eens zozeer het gevolg van drank maar meer van het slaapgebrek. Kasper was erg verdrietig en had mijn hulp de hele nacht nodig.
Nu tegen de beukende wind inlopend, die boven het onrustige IJsselmeer vrij spel had, lag hij lekker te slapen in de buggy. Jesse hield mijn hand stevig vast. Met zijn denk-wijze van een kind dacht hij dat we het water in gingen toen ik zei dat we naar het water gingen. “We worden niet nat, hè” overstemde hij het geraas.
We gingen ook naar de hertjes. Dat had ik beloofd. En dat was Jesse niet vergeten. En op de terugweg ging hij trots op het bankje zitten dat hij gevonden had en waar we ons pakje appelsap dronken. Van het slaapgebrek had ik geen last meer. Het werkt dus echt.