Mijn handicap

Sinds afgelopen vrijdag zit ik officieel thuis. Ontslag op bedrijfseconomische gronden heet dat. En je zou denken dan heb je zeeën van tijd. Niet dus. Ik heb weer heel veel sollicitatiebrieven geschreven en de radio slokte dit keer heel veel tijd op. En die laatste werkdag die bleef maar door mijn hoofd spoken. De Star Wars DVD-box zal me altijd doen terugdenken aan de fijne 5,5 jaar bij mijn (inmiddels ex-)werkgever. De laatste tijd was de relatie wat minder, maar dat valt te begrijpen.

Gelukkig zijn we uiteindelijk toch nog harmonieus uit elkaar gegaan. Maar nu moet je niet denken dat ik bijvoorbeeld eerder naar huis mocht op mijn laatste werkdag. Welnee, ik moest zelfs de post nog naar het postkantoor brengen. Ik kan het bonnetje niet meer terugbrengen hoor, sputterde ik nog tegen. Met frisse tegenzin reed ik er naar toe. Omdat ik vier lege maar nog zware printertoners van een halve meter lengte in de auto had liggen, parkeerde ik vlakbij de ingang van het postkantoor. Er wordt daar echter al enige tijd aan de weg gewerkt. Alle parkeerplaatsen zijn er verdwenen, op een na. Daar zette ik mijn auto neer. Bij het uitstappen zag ik echter dat het een parkeerplaats voor gehandicapten was. Maar ja, ik zou hooguit 5 seconden binnen zijn. Hoe groot was de kans dat er in die korte tijd een gehandicapte aan kwam rijden? Groot dus.

Ik had de toners nog niet eens allemaal uitgeladen of er stond al een foeterende gehandicapte tegen me op te rijden. Toevallig ben ik oost-indisch doof. De vier toners op elkaar gestapeld waren te zwaar, dus ik liep twee keer. Mijn knipperlichten gingen continu aan en uit ten teken dat mijn verblijf van korte duur was. En inderdaad, na 3 seconden was ik weer terug. Het gescheld werd me nu toch echt te gortig. Het drong zelfs door mijn oost-indische gehoorstoppers heen. Dus ik liep, ietwat opgefokt op de auto af.

– Wat is er mevrouw?
– Waarom sta je op een gehandicaptenparkeerplaats?
– Omdat ik, zoals u kunt zien, vier hele zware dozen bij me heb en ik sta hier maar heel kort.
– Dat geeft je nog steeds het recht niet op een gehandicaptenparkeerplaats te staan.

Het was de enige parkeerplaats binnen een straal van 20 meter, maar dat zei ik niet. Ik haalde diep adem. “Nou, ik weet wat uw handicap is.”

Vroeger was er een tijd dat we nog wat voor elkaar over hadden. Een mentaliteit die ik gelukkig nog steeds bezit. Elke gehandicapte mens dat om hulp vraagt of gewoon wat meer tijd nodig heeft, bijvoorbeeld met inparkeren of bij de kassa, kan op mijn hulp rekenen. Ik weet het, het is een handicap tegenwoordig. Dus eigenlijk had ik het volste recht op die parkeerplaats te staan. Ik ga morgen direct een vergunning bij de gemeente halen.

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.