Dinsdag 13 april 2004
Vandaag was het weer klimmen geblazen voor Jesse. Het stadje waar we ’s ochtends en ’s middags waren was op een helling gebouwd en erg steil.
Ik ben deze week echt met een inhaalslag bezig. Dingen die Jesse al maanden doet ervaar ik pas voor de eerste keer. Dat krijg je in een maatschappij waarbij mannen fulltime “horen” te werken. Zoek een andere baan is tegenwoordig makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het zet je toch aan het denken als een vrouwelijke collega het niet eens echt hoeft te vragen en jij na twee officiele verzoeken nog niets verder bent gekomen. En dat het aan de functie ligt is wel een heel zwak excuus.
Hoe steil de straten ook waren, elk stoepje, trapje of verhoging dat Jesse tegenkwam moest hij beklimmen. Bleek ie dus al maanden te doen. En het leuke is, ik kon het van mezelf ook herinneren, jaren geleden. Gek ook dat zo’n klimtocht je juist energie geeft. En dat gold voor de kleine en grote beentjes.
Klimmen houdt je jong, is vanaf nu de slogan.
Woensdag 14 april 2004
Jesse zit bijna nooit meer in de buggy. Hij loopt alles zelf. Maar tijdens een dagje winkelen in Auxerre leek ons dat niet zo verstandig. Jesse was het daar echter niet zo mee eens. De hele dag in de buggy was hij humeurig. Wel kreeg hij nieuwe kleren, Marielle een nieuwe broek, ik eindelijk m’n Hawaï-shirt en de cd die m’n hele muziekcollectie overbodig maakt:
Wat heeft dit meisje een talent. Uit niets blijkt dat het covers zijn. Ze zingt alsof ze het allemaal zelf heeft ondervonden. Aretha Franklin kan met een gerust hart met pensioen gaan. Ik ben alleen bang voor de nieuwe nummers. Die zouden “moderner” klinken. Hopelijk gaat ze niet Alicia Keys achterna.