Het salaris houdt niet over. Ik bouw geen pensioen op. Er is geen bijdrage voor de kosten van kinderdagopvang. En zoals je zo nu en dan op deze weblog kunt lezen verloopt de samenwerking met m’n collega’s ook niet altijd even soepel. Waarom ik er nog steeds werk? Ik vind m’n baas zo aardig, ik was de eerste werknemer en ben loyaal aan de zaak. En…er is bijna nooit stress.
Maar nu met een tweede kind de kosten voor kinderdagopvang verschrikkelijk uit de klauwen aan het lopen is, begin ik toch te twijfelen. Na het zien van een vacature heb ik een hele dag lopen dubben of ik nu wel of niet een sollicitatiebrief zou sturen. Want zou ik bij deze werkgever wel genoeg tijd over houden om mijn weblog te onderhouden?
Is het raar om dit mee te nemen in mijn overweging? Je moet overigens niet denken dat ik niks uitvoer op m’n werk hoor. De meeste logs die ik plaats tik ik de avond ervoor al en plaats ik op gezette tijdstippen. Het lijkt me namelijk tamelijk belangrijk regelmatig voor te komen in het lijstje van 15 laatste updates. Het ’s avonds plaatsen van een log heeft daarvoor weinig zin: Na vijf seconden is mijn naam dan alweer uit het lijstje verdwenen.
nawoord
Vanmorgen slaakte ik een zucht van verlichting. Ik hoefde geen keuze te maken. De vacature was verdwenen. Blijkbaar had het bedrijf iemand aangenomen.