Gisteren stond er bij mijn stukje over de OLON een reactie die ik impulsief, uit ergenis over zoveel domheid, verwijderd heb. Twee seconden later wilde ik er toch wel weer graag op reageren.
Waarom ik de reactie zo impulsief verwijderd had? Ten eerste houd ik niet van anonieme beledigende reacties en ten tweede wil ik toch wel dat uit de reacties naar voren komt dat de humor, die ook in het olon-stuk zat, opgemerkt wordt.
De OLON was het onderwerp, niet de ellende die sommige presidenten veroorzaken. Al maakt het volgens mij niet veel uit of je een president of minister-president kiest.
En dat ik de kwaliteiten niet heb om bij een landelijke omroep te werken, weet ik inmiddels wel hoor. Maar moet ik daarom maar stoppen met radio maken? Er zijn een miljoen schrijvers in Nederland. Slechts een handjevol daarvan zal ooit uitgegeven worden. Moeten zij ook allemaal maar stoppen ondanks dat ze er heel veel plezier aan believen? En wat te denken van de miljoenen voetballers en voetballertjes die nooit de top zullen halen. Ook stoppen? En de duizenden bandjes in Nederland?
Overigens besteed ik geen aandacht aan gebroken stoeptegels maar aan die duizenden bandjes die genegeerd worden door de landelijke omroepen. Iets wat ik, als ik bij een landelijke omroep zou werken, niet zou kunnen doen.
Afgelopen donderdag wilde ik een landelijke -nee, sterker nog- een internationale gebeurtenis vertalen naar jouw lokale leefomgeving. Maar het prijst je in ieder geval dat je meer geeft om de president van de Oekraïne dan de mensen in je omgeving, Tsjeetje.