Het leek me leuk weer eens iets cultureels “te doen” met Marielle. Een paar maanden geleden had ik tijdens een radio-interview een sneer gekregen van de conservator van het Westfries Museum. Ik verwoordde de mening van de luisteraar, zoals ik dat meestal doe:”Als iemand mij zou vragen wat er in het museum te zien is, zou ik dat niet kunnen zeggen.” Dat is dan een gebrek aan je opvoeding en het staat in alle kranten, was de opmerking. Maar wat nu als je geen krant leest of bijvoorbeeld een landelijke krant waar deze informatie niet in te vinden is. Je bereikt zo maar een gedeelte van je doelgroep.
Mijn makke als interviewer is dat ik met het gesprek iets wil bereiken bij mijn gast. Dat hij/zij daardoor iets wel of niet gaat doen. Belachelijk natuurlijk. Maar probeer het maar eens te veranderen. Ik ben er druk mee bezig. Hopelijk heeft het museum wel ingezien dat ze ook op andere manieren promotie moeten maken. Bijvoorbeeld langs de kant van de weg.
Maar dit was eigenlijk niet het onderwerp dat ik met deze log voor ogen had. Wel was het de aanleiding om voor “het cultureels met Marielle” dit museum te bezoeken. En het leek haar ook leuk. Althans van het weekend zei ze dat het haar ook wel leuk leek. Jesse kon dan wel eventjes bij m’n ouders en Kasper gewoon mee.
Gisteren belde ik m’n vader. Vanzelfsprekend over muziek (o.a. over de nieuwe cd van air en Ben Liebrand) en andere ditjes en datjes. Aan m’n moeder vroeg ik of Jesse daar zondag een uurtje kon blijven. Omdat hij anders het Westfries Museum onherkenbaar achter zou laten. Maar toen ik dat aan Marielle vertelde zei ze:”Ik wil zondag helemaal niet naar het museum.”
Vrouwen…
We kunnen niet zonder.
Niet al te lang, in ieder geval.
Dat was ik, niet Renée.