Al het goede komt in drieën zegt men wel. Nou, al het slechte ook. Het was mij bekend dat ik de snelweg die ik dagelijks berijdt om bij m’n werk te komen de komende twee weken wel op kan maar er niet meer op tijd af. Geen probleem als je lekker een uurtje wil scheuren. Maar van mij wordt doordeweeks toch verwacht dat ik op tijd op m’n werk verschijn.
Dus vanmorgen koos ik heel verstandig voor een alternatieve route. Dwars door een rustiek dorp. De inwoners die ruw in hun slaap werden gestoord zullen blij met me zijn geweest. Luttele meters verderop werd het rustieke karakter echter nog meer geweld aangedaan. De straat was opengebroken. Luidruchtige bouwvakkers stapten door het rulle zand. En voor mij betekende het opnieuw omrijden. In een dorp waar ik de weg niet kende. Op goed geluk volgde ik een auto, hopende dat hij dezelfde richting als mij op moest.
Even later reed ik weer op voor mij bekend terrein. Ik had de gang er goed in. Toch zag het er naar uit dat ik te laat op m’n werk zou komen. Ik wist echter nog een iets kortere route waardoor ik een flink stuk kon afsnijden. En ja, weer door een slapend dorpje. Ik maakte me zeer geliefd vandaag. En dat op de vroege ochtend al. Dat beloofde wat voor vandaag. Bijna werd ik tot wanhoop gedreven. Want wat stond er aan het einde van de weg?
Weer een omleiding. Om gek van te worden. Nu zou ik zeker te laat op m’n werk komen. Dat wordt morgen nog vroeger opstaan. En ik vind half zeven al niet echt een christelijk tijdstip.