Afgelopen zondag liep ik sinds jaren weer eens langs de zijlijnen van een voetbalveld. De verslaggever van het sportprogramma was vergeten een koptelefoon mee te nemen. Je kunt zeggen wat je wilt, dat het gewoon gras is.
Maar dat is dus echt niet zo. Het ruikt anders, de kleur is anders en boven alles:
Mijn maag kneep samen toen ik er langs liep, op een prettige manier. Het werkte als een magneet: ik kon mijn blik er niet van afwenden. Mijn draf werd een huppelpas. Opeens stond ik stil. Mijn voeten stonden in de groeirichting van het gras. Lopen ging niet meer. Plotseling kwam de gedachte bij me op. Het voelde aan als een fysieke behoefte.
Wat zou ik graag weer eens in het veld staan. Ik kijk al jaren geen voetbal meer. Misschien wel uit angst voor dit verlangen. Sommige liefdes gaan nooit meer over. Hoe ver je ze ook wegstopt.
heb ik nou met vrouwen.
Je kijkt al jaren niet meer naar vrouwen? Hmmm…
Nou Marc, je hebt het ook druk genoeg met vrouwen dus….