Daar stond ik dan. The second time around. Ietwat zenuwachtig pakte ik de doos. Zouden ze me herkennen? Ik voelde me toch een beetje een oplichter. Maar ja, zij sturen me toch een kaartje? Bij de kassa verraadde ik mezelf bijna. Mijn mondhoeken begonnen te krullen. Ik kon me nog net bedwingen om niet breeduit te gaan lachen. Iets te zelfverzekerd gaf ik de kaart af. De vorige keer gaf ik nog de doos maar die hadden ze niet nodig. Ik zag de caissière denken: hoe weet die jongen dat ik niet de doos maar het kaartje nodig heb? Ze zei echter niets en scande de kaart. Te lang bleef ik staan. “Zo is het goed,” zei ze. Dat had ik nodig. Haar goedkeuring.
Een beetje ongeïnteresseerd maakten we de doos open. Het was onze tweede. Toen we de inhoud zagen raakten we echter heel wat enthousiaster. Er zat drie keer zoveel in als de vorige! Hadden ze de Baby & Mama geschenkendoos nu alweer vernieuwd of ben ik de vorige keer gewoon opgelicht en maakt het Kruidvat dat nu goed met twee extra dozen?