Naar aanleiding van dit logje moest ik weer terugdenken aan het kraambezoek van mijn collega’s toen Jesse geboren werd. Mij kan het ook niet gek genoeg op het gebied van pantoffels. Niks geen saaie spaanse sloffen. Het begon met hondachtige personages. Maar dat moet nog veel gekker kunnen zal mijn schoonmoeder gedacht hebben. Van haar kreeg ik hanen-pantoffels. Struikelend over de hanekammen en vooruitstekende snavels liep ik een jaar lang als een kip zonder kop door het huis. Dat ik uitgleed bovenaan de trap en zo nog sneller beneden was, was geen enkel probleem. Ik droeg immers nog geen klein baby’tje op m’n arm. Ook toen Jesse geboren werd droeg ik deze mallotige dingen nog aan m’n voeten. Er zaten inmiddels al grote slijtgaten in de zolen waar m’n tenen doorheen pasten.
Met mijn hanige poten opende ik de voordeur voor m’n collega’s. Nou dat heb ik geweten. Twee jaar lang hadden ze het er regelmatig over. En naarmate de tweede zwangerschap van Marielle vorderde begonnen ze te speculeren wat voor dier ik nu aan m’n voeten zou hebben. Waarschijnlijk hadden mijn hanen meer indruk gemaakt dan Jesse.
Wat ik nu draag? Als verantwoordelijke vader had ik om veilige pantoffels gevraagd. Echt veilig zijn ze niet, ik glijd nog steeds regelmatig uit. Maar de uitstekende delen zijn wel verdwenen.