Met de acceptatie van streaming platformen als voornaamste manier om muziek te consumeren lijken de kritische noten hierover steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Nog meer dan voorheen worden cijfers gekoppeld aan kwaliteit.
Iets wat veel streams heeft wordt automatisch goed gevonden en vice versa. Vroeger gebeurde dat ook wel. Maar voor mijn gevoel was er toen toch meer waardering voor de muziek die o.b.v. de verkoopcijfers buiten de Top 40 viel.
Algoritmes aan de macht
Alles lijkt tegenwoordig wel makkelijk behapbaar, uptempo en kort te moeten zijn. Vooral singles worden veel beluisterd. Deze zijn immers makkelijk in te voegen in zo’n leuke, gezellige door een algoritme samengestelde playlist. Ook ik betrap mezelf erop. Het zorgde ervoor dat ik alle heisa rondom Sevdaliza niet zo goed begreep.
Fragmenten uit een groter geheel
Voor mijn playlist kon ik niet zoveel met de ietwat bevreemdende singles. Het leken eerder fragmenten uit een groter geheel dan afgeronde, behapbare verhalen. Dat grotere geheel is er nu met “The Calling”. In vergelijking met haar debuutalbum “Ison” lijkt alles beter op elkaar afgestemd te zijn. Een echte eenheid. Klassieke invloeden en instrumenten vormen daarbij een rode draad.
De teksten lijken een literaire functie te hebben. Mooie woorden en zinnen. Ze dienen echter een hoger belang en staan vooral in dienst van de muziek. Regelmatig treedt de Iranese roots van Sevdaliza op de voorgrond. Op ‘Soothsayer’ bijvoorbeeld dat overigens ook wel wat weg heeft van Michael Jackson zijn ‘Earth Song’.
Sevdaliza toont de ware kracht van muziek
In contact staan met de aarde en de mensen die ons omringen lijkt ten grondslag te liggen aan “The Calling”. Sevdaliza haar debuutalbum bedroeg het ouderwetse aantal van 70 minuten muziek. Waardoor “The Calling” met zijn dertig minuten een EP wordt genoemd. Qua impact valt het echter niet te onderschatten.
Dit is kunst die de ware kracht van muziek onthult. Ik hoop dan ook dat Sevdaliza niet opneemt als Giel belt.
Beluister “The Calling” op Spotify.