In verband met vakantie in het buitenland was het Muziekcafe twee weken onbemand. Hopelijk heb je je er evengoed weten te vermaken. En door de stroomstoring in San Francisco bleek het eerder deze week nog niet mogelijk een bericht te plaatsen omdat de servers van Web-log.nl daar gesitueerd staan.
De geest van Pink Floyd
Er is de afgelopen weken heel veel gebeurd maar laat ik met het belangrijkste beginnen. Want wie had dat gedacht. Dat ik na Camel ooit nog eens naar het concert van een progrockband zou gaan. Porcupine Tree is echter een geval apart. Een bijzondere band. De geest van Pink Floyd waakt nog steeds over hen na acht albums. Als een beschermengel. Ook al zijn ze al lang andere wegen ingeslagen. En is frontman Steven Wilson geen Roger Waters en zeker geen David Gilmour. Zijn stem en manier van zingen vertoont eerder overeenkomsten met singer/songwriter Tom McRae.
Een rockende progrockband
Er schuilt een Kurt Cobain in Steven Wilson waardoor Porcupine Tree echt rockt waar de meeste progrockbands dat niet doen. Al doet de genrebenaming anders vermoeden. Progrock. Wat is het nu precies? Intelligent is een veelgehoorde aanduiding. Het banale (zoals het door de intelligentsia wordt ervaren) is uit de rock ’n roll gehaald. Wat je overhoudt zijn veelal ietwat saai aandoende nummers van minimaal 7 minuten waarin zeker enkele minuten virtuoos gesoleerd wordt. Het is altijd een conceptalbum waarop een verhaal verteld wordt dat vaak over de verre toekomst handelt. In ieder geval zijn de muzikanten dol op science fiction. Dat is progrock in een notendop.
Melkweg concert
Porcupine Tree is het genre ontstegen. Ze zijn een wereldband geworden. Misschien is het maar beter dat niet te veel mensen daar achter komen. Dan kunnen we ze blijven zien in kleine gelegenheden zoals de Melkweg (als de gemeente Amsterdam het dreigende faillisement ten minste afkoopt). Toch wil ik jullie vertellen hoe goed het concert wel niet was. Daarom heel gauw een verslag van hun optreden met een glansrol voor de band in het voorprogramma.