De band Bloom wil mensen die soms overweldigd worden door het leven een hart onder de riem steken en ze overtuigen dat ze het leven aankunnen. En dat is goed te horen ook. Als je “emotioneel” probeert te zingen werkt dit namelijk vaak averechts. Muzikaal zit het goed in elkaar, het roept herinneringen op aan de band Tonic die je hopelijk nog kent van hun powerpop met Ierse invloeden. Een combinatie waar ze het in de jaren ’90 ver mee hebben geschopt.
Het is jammer dat de zang van Bloom niet op hetzelfde niveau zit. De vocalen zijn ook nog erg naar voren gemixt waardoor het extra opvalt. Uiteraard zijn er altijd lichtpuntjes op een album, zo ook op All That Is. In opener Lost In Space past alles wonderwel. Op Movin Too Fast is het kraakje in de stem van Andy Race precies wat het nummer nodig heeft. Alleen mag hij wel wat minder knijpen met zijn stem. Shoulder To Cry is zelfs voor Ed Kowalczyk te pathetisch. Muzikaal is het nummer echter ijzersterk. Ik betrapte me er zelf op dat ik toch meezong.
Op Falling wordt Andrew Dorff in herinnering geroepen. Nog een wonderkind uit de jaren ’90 waarvan ik het onbegrijpelijk vindt dat hij slechts één supercd bij Sony en een onuitgebracht album bij Lost Highway Recordings heeft mogen maken. Na Falling gaat het album All That Is van Bloom helaas als een nachtkaars uit. Het kan aan mij liggen maar vier aardige nummers op een album is toch wat povertjes.