Lekker no nonsens betrad Harry ‘Cuby’ Muskee met zijn Blizzards het podium afgelopen vrijdag in Manifesto. Aanleiding was de nieuwe cd Cat’s lost geproduceerd door Daniel Lohues. Ze wilden graag een buitenstaander erbij voor een frisse kijk op de zaak. Nu is Daniel Lohues natuurlijk niet echt een buitenstaander maar op Cat’s lost is wel degelijk een nieuw geluid te horen. Met name door de blazerssectie die is toegevoegd. Ook afgelopen vrijdag was het drietal present.
Meer Soul en Swing
De muziek van Cuby + Blizzards heeft door hen meer soul en swing gekregen. Zelfs een klassieker als Distant Smile werd onderhanden genomen. En ik moet zeggen het rechtvaardigt een rerelease. Nothing beats the original maar dit nieuwe arrangement bracht mij toch aan het twijfelen. Met Erwin Java heeft Cuby + Blizzards al jaren een meestergitarist in huis. Qua uiterlijk heeft hij al wat weg van een andere gitaargod maar als hij dan ook nog eens zijn witte Fender Stratocaster uit 1962 in zijn nek legt en een sublieme solo weggeeft… Voorafgegaan door een door Voodoo Child geïnspireerde riff.
Harry Muskee toonde zich ubercool door geen ruimte voor een toegift te laten. Gewoon een strakke set waarin hij zijn levenswerk ten gehoor bracht. Je moet het minimaal eenmaal in je leven hebben aanschouwd. Zeker nu met de show die de blazerssectie erbij geeft. Met een Tom Malone look-a-like op saxofoon, een blanke Louis Armstrong op trompet en -raar maar waar- een Donald “Duck” Dunn op trombone. Een slapstickfilm die je er gratis en voor niets bijkreeg. Muzikanten die echt nog plezier hadden op het podium en dat na veertig jaar. Waar kom je dat nog tegen?