Vrijdag startte Boris zijn Live my life clubtoer in Manifesto, Hoorn. Ik hoor regelmatig mensen over hun aversie tegen Boris waardoor hij volgens mij nog geen eerlijke kans heeft gekregen. Het komt altijd neer op zijn deelname aan Idols. Voor mij leek het toendertijd een fantastische start van een veelbelovende carrière.
“Tsja, het is geen Otis Redding hè,” zei iemand laatst over de nieuwe, derde cd van Boris. Maar ja, het is ook geen southern soul dat Boris maakt, ook geen northern soul. Het is funk, het is jazz, het is van alles wat. In ieder geval een unieke stijl waar hij twee jaar geleden nog voor werd beloond met een Edison. En nog even over Otis Redding aangezien iedere zelfbenoemde soulzanger daar toch mee wordt vergeleken: Ook hij begon zijn carriere met een talentenshow. Jackie Wilson? Ja, ook hij begon zijn carrière door middel van een talentenshow. Net als The Supremes en Martha and the Vandellas en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Funky gezelschap
Boris stond vrijdag op het podium met een twee man sterke blazerssectie, twee achtergrondzangeressen, een funky ritmesectie en een jonge gitaargod uit New York. Marcus Machado is zijn naam en er schuilt een kleine Jimi Hendrix in hem. Er dook dan ook zo nu en dan een snufje rock op in de show. De zaal was afgeladen vol en zij genoot volop van het funkende gezelschap. Wat opviel was, dat er echt sprake was van een band i.p.v. Boris met begeleiding.
Een mooiere wereld
Na afloop bestond het enige geklaag uit het feit dat sommige bezoekers geen bekende nummers hadden gehoord. Ja, dat komt ervan als je alleen maar luistert naar wat de radio je voorschotelt. Stap eens een cd-zaak binnen of bezoek LastFM en je komt in een prachtige wereld terecht met echte emoties.