Recensie CD Waylon Wicked Ways

Recensie CD Waylon Wicked WaysDe verwachtingen van de debuutcd van Waylon waren hooggespannen. Hij maakte grote indruk bij Holland’s Got Talent, tekende als eerste Nederlander bij het prestigieuze Motown en met eerste single Wicked Way gaf Waylon een bijzonder indrukwekkend visitekaartje af. Misschien is dat de reden dat zijn cd Wicked Ways over de gehele linie gezien wat tegenvalt. Het is geen slechte cd, ik had alleen wat anders verwacht. Dampende, zwetende, smachtende soulmuziek en zeker geen Amerikaanse countryrock à la Train. Als ik echter lees dat Waylon Jennings zijn grote voorbeeld is, valt alles toch wat beter op zijn plek.

Clichés en platgetreden paden

Er wordt afgetrapt met het vertrouwde Wicked Way. Nu al een classic. Op Fragile People horen we midtempo countryrock met een opvallende rol voor een banjo. Waylon klinkt hier als Patrick Monahan van Train. Could have been me gaat nog een tandje langzamer. De energie die de luisteraar krijgt van het enerverende Wicked Way is volledig verdwenen. Teksten als “Could have been me taking you to the movies, could have been me holding your hand” lijken rechtstreeks afkomstig uit een poesiealbum.

Nothing to lose is een leuk nummer om live op te jammen maar had ik persoonlijk als hidden track weggestopt. Dat het nummer na de fade out als reprise nog even terugkomt is ook overbodig. Het nummer Hey hangt ook weer van clichés aan elkaar: I was blinded by the light, I call you in the morning, I call you in the evening. Het ritme maakt er ondanks de magere tekst een meeslepende soulschuiver van. Tell me what you’re thinking bevat een onweerstaanbare melodie en een heerlijk pianogeluid. De strijkers maken het nummer af.

Ain’t nothing wrong with that

Happy Song is het eerste nummer met het klassieke Motown geluid uit de hoogtijdagen van The Supremes. Sometimes an angel is pure onversneden country inclusief steel guitar. Don’t go changing is weer zo’n verrukkelijke soulslijper met een stuwend orgel.  Ain’t nothing wrong with that sluit daar naadloos op aan met heerlijk door Jimi Hendrix (Voodoo Child!) geïnspireerd gitaarwerk. Waarom dit dan weer wordt opgevolgd door het meest saaie ritme uit een doosje is mij een compleet raadsel. Hate me wordt gered door Waylon’s rauwe stem zoals dat voor de hele cd Wicked Ways geldt. Op afsluiter Until we meet again laat Waylon nog eens horen dat hij echt wel wat in zijn mars heeft. Dit is een nummer dat bijna de klasse van Otis Redding evenaart.

Conclusie

Wicked Ways van Waylon is een leuke cd maar op basis van de de voorgeschiedenis (de single Wicked Way en een contract bij Motown) hadden we wel wat meer verwacht van dit debuutalbum.

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.