Voor elk wat wils. Zo prijst The Game zijn nieuwe double mixtape Purp & Patron aan. En daarmee heeft hij een punt, want er komen heel wat verschillende stijlen voorbij. Zo benadert The Game in opener LA Times de stijl van 2Pac. “My block is my block,” zingt hij op bijna even charismatische wijze. “All eyes on me” citeert hij de legendarische rapper om er vervolgens zijn eigen draai aan te geven:”Even fucked Magic Johnson’s bitch and I’m still here. Shit I am legend.” In In My ’64 krijgt The Game hulp van Snoop Dogg en Pharrell. Laatstgenoemde heb ik in tijden niet zo gefocust gehoord. Ook Lil Wayne staat op de mixtape Purp & Patron. In Soo Woo klinkt hij stukken beter dan op zijn laatste album. The Game gooit er de ene na de andere oneliner uit:”Perfect is a jab like Ali.” En zo klinkt Soo Woo ook. Als de laatste ronde waarin Muhammed Ali zijn tegenstander knockout slaat.
Living Better is een track in de stijl van Kanye West met een gedenkwaardig refrein van The Notorious B.I.G. RIP Story roept de nineties hiphop in herinnering waar onder andere Naughty By Nature groot mee werd. Het is nauwelijks te geloven dat het The Game is die we op Children’s Story horen rappen. Hij doet Lodi Dodi part 2 (Deel 1 stond op het debuut van Snoop Dogg) in een flow die we nog niet eerder van hem hoorden. De tracks die daarna volgen zijn pure popnummers waarvan The Kill de grootste kans maakt om op de radio gedraaid te worden. The Kill dat een hitje was voor La Roux wordt hierin als basis gebruikt.
Patron
Patron, zeg maar de B-kant van Purp & Patron, trapt af met Burn NY waarmee New York door Westcoast rapper The Game wordt geëerd en alle Eastcoast hiphop die er is geboren. Op de hele mixtape sijpelt al door dat The Game de beef met 50 Cent wil eindigen. In Burn NY wordt hier expliciet toe opgeroepen. Ook Ashes to Ashes en Dedicated roepen op tot een samenwerking van de Westcoast en Eastcoast. Op Patron duiken ook weer heel wat grote namen op: T-Pain, Pharrell, Rick Ross en Ashanti. Op I Just Want To Fuck probeert The Game het aan te leggen met Beyonce voor een Destiny’s Child. Ik ben benieuwd hoe Jay-Z hier tegenover staat. :)
Op Patron is het vooral de old school California style van 2Pac en Dr. Dre die centraal staat. Favorite DJ is hierop de uitzondering. Een radiovriendelijke track, vergelijkbaar met Cooler Than Me van Mike Posner. Op History zijn de old school helden Doug E. Fresh, Big Daddy Kane en KRS One te horen. Patron wordt vervolgens afgesloten met Dr. Dre op The Ocean. Zouden ze vooraf geweten hebben dat ze op een classic hiphop album kwamen te staan?