Het album To lose my life van White lies is een apart geval. Ik word er erg vrolijk van in tegenstelling tot de titel. Ik draai de albums van Joy Division nog best veel. In het begin irriteerde het me daardoor nogal dat de nummers bijna allemaal starten alsof het Joy Division covers zouden kunnen zijn om vervolgens over te gaan in refreinen à la The Killers. Maar langzaam begin ik dit los te laten waardoor de nummers op zichzelf komen te staan. Zanger Harry McVeigh heeft een krachtige, heldere stem die goed wordt ondersteund door een stuwende ritmesectie. Alleen lijkt de band nog een beetje teveel op twee gedachten te hinken. Het liefst gaan ze volgens mij de experimentele kant richting Joy Division op, maar het succes op Killeriaanse wijze lonkt ook. Hopelijk zal deze tweespalt dit bandje niet te snel doen stranden.
Depressievere The Killers
Dit debuutalbum To lose my life van White lies kwam in thuisland Engeland binnen op de 1e plaats en heeft hier ook al in de albumlijsten gestaan. 3FM heeft er in januari ook al wat aandacht aan besteed. Ook heeft White lies al op Lowlands gestaan. Hun optreden van een kleine twee weken geleden in de Melkweg zorgt momenteel weer voor een opleving. Voor iedereen die op zoek is naar een iets depressievere The Killers zeker een aanrader.
Binnenkort live op te zien op Pinkpop, Rock am ring en Festival Internacional de Benicàssim.