“The Edge”, het zesde album van Deleyaman en aangekondigd als hun meest toegankelijke werk tot nu toe. Op “The Edge” creëert Deleyaman echter ook weer gewoon haar eigen universum, mede door het gebruik van mystieke instrumenten als de doedoek. Op ‘Murdered Days’ van het album “The Edge” draagt de uitgesproken Franse tekst hier aan bij.
Aanklacht
De nummers van Deleyaman op “The Edge” zijn nog meer gedragen dan hun eerdere werk. Tezamen met het gebruik van gedichten doemt de naam van Leonard Cohen meermaals op als invloed, het sterkst bij ‘Hey Now’. Een aanklacht tegen de huidige tijdsgeest. Het materialisme en social media die het winnen van cultuur. Voorlopig dan. Ook de tekst van ‘Mental Horizon’ laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
There’s no freedom in stars and stripes when mothers weep and fathers cry
Daar kan Amerika het mee doen. ‘Weight of Things’ is muzikaal vederlicht, als een blad dat zich op laat tillen door een lichte bries. Een tegenstelling met de tekst die ingaat op het belang van het kleinste detail.
De alternatieve ’80s
‘Ethereal Dances’ dat een gedicht bevat van Edgar Allen Poe valt op door de sterke baslijn en het uitwaaierende gitaargeluid, het handelsmerk van The Edge, de gitarist van U2. In ‘Thousand Days’ nestelt Deleyaman zich nog dieper in de 80’s, met een hoekig, instrumentaal nummer waarin de bas domineert. ‘Cygnus’, een gedicht van Cody G. Gates, roept qua voordracht, gitaargeluid en de hoekige bas zelfs Joy Division in herinnering. Het afsluitende ‘Outspoken’ bevat een al even effectieve baslijn, geinspireerd door The Stranglers, waardoor je nog maar 1 ding wil: weer op play drukken.
1 gedachte over “Deleyaman – The Edge”