OMD-The Punishment Of Luxury

“The Punishment Of Luxury” is alweer het derde studioalbum met nieuw materiaal van OMD sinds hun hereniging in 2010. En het moet gezegd worden, ook nu is het songmateriaal weer ijzersterk. Zonder de druk dat er een hitsingle op moet staan gaat OMD haar eigen weg. Uiteraard voortbouwend op het verleden.

Vier jaar lang bouwen aan een album heeft ertoe geleid dat elke song zijn eigen sound heeft gekregen. Door de herkenbare zang van de immer fris klinkende Andy McCluskey is er toch sprake van een cohorent geheel.

Bovendien is “The Punishment Of Luxury” een tijdsdocument. Meer dan ooit lijken onze (materiële) behoeften instant te kunnen worden bevredigd als ze dat al niet zijn. Sociaal lijkt de mensheid echter armer dan ooit.

“Sociale” platformen

Haatreacties en egoboosts vliegen over en weer op menig “sociaal” platform. Is dat ‘The Punishment Of Luxury’ waar OMD over zingt? ‘What Have We Done’ zou je ook als dusdanig kunnen interpreteren. Zoals we gewend zijn van OMD bevat het album “The Punishment Of Luxury” ook weer de nodige science fiction referenties. (‘Robot Man’, ‘Precision & Decay’)

‘Isotype’ lijkt muzikaal weer een verering van hun muzikale helden Kraftwerk. Net zoals hun allereerste single dat was. Historisch besef dat in veel kunstvormen tegenwoordig lijkt te ontbreken. OMD verwoordt het mooi in ‘Art Eats Art’.

Dr. Spock

Met terugwerkende kracht laten ze op ‘Kiss Kiss Kiss Bang Bang’ weten helemaal niets op te hebben met de opvoedstijl van Dr. Spock. Hopelijk is ‘La Mitrailleuse’ niet als alternatief daarvoor op het album gezet. Hierop horen we namelijk enkele minuten het geluid van schietende mitrailleurs.

De gevoelige kant van OMD horen we niet vaak, maar dit keer wel met het nummer ‘One More Time’. Het toont aan hoe rijk het album is en daardoor gezien kan worden als een hoogtepunt in hun oeuvre en dat is na twaalf albums toch een fijne constatering.