Recensie San Fermin-Belong

Met “Belong” levert San Fermin alweer haar derde album af in zes jaar tijd en op basis van het gebodene verwachten we over twee jaar gewoon nummer vier bij te kunnen schrijven. De ‘moeilijke’ tweede heeft San Fermin vooral windeieren gelegd en ook op “Belong” horen we geen valkuilen. Het is een album dat van begin tot eind klopt.

The Big Man

Oorstrelende melodieën en teksten waarover op zijn minst lijkt te zijn nagedacht. Het gevaar om van lichtvoetigheid beticht te worden, wordt omzeild met de saxofoon wiens bijdrage op ‘Perfume’ tot ‘The Big Man’-achtige hoogten stijgt. Het zorgt ervoor dat San Fermin als één van de weinige indiebands vrij eenvoudig tot een volstrekt eigen geluid weet te komen. Daarbij komt dat Ellis Ludwig-Leone en Charlene Kaye een vrij strikte verdeling aanhouden met betrekking tot de lead vocals. Na een door Charlene Kaye gezongen nummer klinkt steevast de bariton van Ellis Ludwig-Leone waarmee eenvormigheid ferm buiten de deur wordt gehouden.

Engelachtig, übervrolijk, Bowiaans

Hoogtepunten zijn er volop. Van het engelachtig gezongen openingsnummer ‘Open’ tot het übervrolijke ‘Bride’. Ellis Ludwig-Leone klinkt wat bedachtzamer dan zijn vrouwelijke tegenpool. Ter contrast gaat de band behoorlijk los zoals onder meer op het Bowiaanse ‘Oceanica’ en ‘Better Company’ goed te horen is.

Eindejaarslijstjesmateriaal

Door de poppy melodie van ‘August’ zou je bijna de lugubere tekst van deze murdersong niet meekrijgen. En eerlijker dan op ‘No Promises’ wordt een relatie niet. Titelnummer ‘Belong’ lijkt het antwoord hierop te zijn. De teksten mogen er niet altijd aanleiding toe geven, voor San Fermin zelf is er volop reden om het album “Belong” in majeur te eindigen. De songs zijn sterk genoeg om (wederom) een gooi te doen naar een hoge notering in de eindejaarslijstjes.

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.