Whispering Sons komt bewijzen dat postpunk is here to stay. Album “Image” opent met ‘Stalemate’. Met zang die refereert aan Ian Curtis en echoënd gitaarwerk. Als in de hoogtijdagen van The Cure. Een kunststukje dat op ‘Got A Light’ keurig nog een keer voorbijkomt.
Herinneringen aan The Automatic
‘Alone’ laat een ander geluid horen. Meer springerig. Zoals de in de vergetelheid geraakte band The Automatic. Uitsluitend nog herinnerd aan hun monsterhit ‘Monster’.
De vele vaatjes waaruit Whispering Sons tapt
Op ‘Skin’ is de doom weer terug. Dit keer gecombineerd met een industrial aanpak. Op ‘Hollow’ wordt uit een New Wave vaatje getapt. Terwijl op ‘No Time’ Whispering Sons als een heuse progrock band te werk gaat.
De kracht van Whispering Sons
Met ‘Fragments’ keert de wanhoop weer terug in hun muziek. Een sterk wapen van de band dat ze bewust spaarzaam lijken in te zetten.
“Image” is een plaat dat tot het eind aan toe blijft intrigeren. Een prima debuut derhalve waarmee de band direct toetreedt tot de eredivisie.
Beluister het album “Image” op Spotify.