In mijn herinnering is Dio nooit een artiest geweest die in zijn nummers het achterste van zijn tong liet zien. Maar op het album “de VluGtlaan” is dat juist wel het geval. Openen met “Vluchten Kan niet Niet Meer” van Jenny Arean en Frans Halsema als intro is gewaagd te noemen en op ‘Ready!” maakt Dio duidelijk waar het op dit album over gaat:” De kinderen ze zijn gedoemd te falen door raciale polarisatie.”
Op ‘Flambo’ geeft hij er een voorbeeld van:”Aangehouden op de weg. Gefouilleerd, preventief.” En op ‘Hosselaar’:”Vaak niet aangenomen want mijn haren waren kroes”. Op ‘Z.M.O.K.’ brengt Dio de term zeer moeilijk opvoedbare kinderen in herinnering en legt direct uit wat het echte probleem is:”Het lijkt alsof niemand het interesseert.”
Dichter
Met zinnen als “Ik hoor de lente kloppen op de ramen” en “Ik ben geflitst op de weg naar succes” horen we de dichter in Dio. Naarmate het album vordert keert Dio zijn blik ook steeds meer naar binnen. Zo vertelt hij op ‘Te Laat’ hoe hij na vijfentwintig jaar zijn vader ontmoet als hij hem in de gevangenis opzoekt. En op ‘Pijnstillers’ geeft hij zichzelf het advies wat vaker tevreden te zijn.
Met “In het begin was ik dom lomp” op ‘Vindersloon’ blikt Dio terug op de hitsingle met The Opposites die uitkwam op een moment dat hij er nog niet klaar voor was. Dit album zal dan als een overwinning voelen. Een mooie ode aan De Vlugtlaan waar Pasen, Pesachs en Iftars werden gevierd met mekaar. Nu de rest van Nederland nog.