Goed, Henk Westbroek dus. Zoals beloofd een live recensie. Terwijl ik 1001 andere dingen kan doen: nieuwe nummers schrijven (flarden tekst en muziek zijn aanwezig), de oude nummers repeteren, optredens zoeken, die verhalenwedstrijd, een manuscript dat nodig moet worden ingetikt… Maar vanavond is het Muziekcafe (lees: jullie, de trouwe bezoekers) weer even het belangrijkste in mijn leven.
Alles kan een mens gelukkig maken
Henk Westbroek, Ik vind hem geweldig als radio presentator. En terwijl ik in de gids van de Schouwburg lees dat hij komt optreden, blijk ik veel van zijn liedjes toch wel erg goed te vinden. Och, was ik maar een Gijzelaar, Belgie, Waar is hier de nooduitgang, Zelfs je naam is mooi. En niet te vergeten Alles kan een mens gelukkig maken. De nummer 1 hit van Rene Froger die – dit weten niet veel mensen – geschreven is door Henk Westbroek. Je begrijpt, de kaarten waren snel besteld.
Denk aan Henk
Henk stelt ons op ons gemak en wij hem. Hij vanuit zijn huiskamerdecor en wij door in grote getale te komen. Het is uitverkocht. Liefde gaat nog altijd door de maag, weet Henk ook. Dus gaat er een schaal echt Utrechtse leverworst door de zaal, per stuk verpakte spekjes waarop volop mee geknisperd mag worden – graag zelfs! -, een fles rode wijn waar ik beschaafd voor bedank, een bos wortelen en iedereen mag een Donald Duck mee naar huis nemen. Henk heeft er genoeg.
Het verzoek op de maat mee te boeren wordt door 1 bezoeker ingewilligd. Het grootste bewijs dat we
ons echt thuisvoelen. Westbroek zingt teksten die ons tot nadenken stemmen, ons in huilen uit laten barsten, ook van het lachen door soms weer heel hilarische teksten – pepernoten, pepernoten – En ondertussen probeert hij ons de naam van zijn pianist te laten onthouden. Een naam zo apart dat ik hem alweer vergeten ben.
Kern Het Goede Doel weer bijeen
Henk vertelt over zijn nieuwe cd met Het Goede Doel-partner in crime Henk Temming. Wat hij ervan speelt maakt me ongeduldig. Die moet ik zeker hebben! Het is goed te horen dat ze de koppen weer bij elkaar hebben gestoken.
Eén toeschouwer is zo brutaal te vragen wat de rode draad is van de voorstelling. Die blijkt er niet te zijn. Net zoals deze niet aan te geven is in ieders leven. Of het moet Henks pleidooi zijn het ideaalbeeld voorgeschoteld door de Sonja Bakkers van deze wereld te laten varen en wat knuffelspek te kweken. Ik krijg er heimwee van naar mijn sixpack. Misschien moet ik er toch maar eens wat aan doen.
Popklassiekers
Alle gekkigheid op deze avond verlegt de aandacht van de muziek naar Westbroek zelf. Alsof hij er niet voldoende vertrouwen in heeft, dat zijn repertoire in staat is iedereen een fijne avond te bezorgen. Nergens voor nodig. Ik raad iedereen aan zich eens in de back catalogue te verdiepen van deze authentieke singer/songwriter die zijn plek in de Nederlandse popmuziek reeds meer dan verdiend heeft.