Ik was twaalf jaar. Triomfantelijk liep ik van het voetbalveld. Notabene het Centre Court waar normaal gesproken alleen het eerste elftal speelde. Mijn team had gewonnen dankzij de actie waarbij IK de bal over de doellijn had geschopt. Mijn moeder was zo trots dat ik tien gulden kreeg. Mijn droom was uitgekomen. Ik was een betaald voetballer geworden!
Nobody loves you when you’re down and out
Nog dezelfde middag verzilverde ik mijn prijs. Goed, ik moest er nog wat bij leggen maar dan had ik ook wat. Het nieuwe album Bad van Michael Jackson. Zijn succesalbum Thriller had ik al op cassettebandje evenals een zevental lp’s (wie weet nog wat dat zijn?) samen met zijn broers. Het gaat me aan het hart hoe het met Michael Jackson gaat. Beschuldigd van ontucht, zwaar in de schulden. Met zijn kinderen zwervend van kennis naar kennis die onderdak biedt.
Maar je kunt ook niet één keer in de acht jaar een album uitbrengen. Ik moet ook elke dag werken. Je kunt niet eens in de dertig jaar een tournee doen. Volgend jaar schijnt er een nieuw album uit te komen en er is een reunie op komst van The Jacksons. Of mogen ze zich van Motown inmiddels weer de Jackson Five noemen?
Ik heb niet veel jeugdtrauma’s. Eentje is echter dat ik van mijn ouders in 1988 niet naar De Kuip mocht waar Michael Jackson optrad. Van de tante die wel ging kreeg ik als troost een t-shirt. Ik hoop Michael nog één keer live te kunnen zien zodat ik op het podium samen met hem een balletje kan trappen.