Working class hero

Julian Sas timmert al jaren aan de weg. Niet alleen als meubelmaker maar vooral ook als bluesmuzikant. Al is deze genretypering hem vaak toch te nauw. Gek dat we vroeger nooit in genres dachten. En nog steeds niet bij de artiesten van toen. Jimi Hendrix is geen blues-of rockgitarist. Jimi Hendrix is gewoon Jimi Hendrix. Een genre op zich. Julian Sas is óók hem.

Pink Floyd

Hij is ook Pink Floyd. Nog zo’n band die nooit ge-genre-riseerd is. Maar vooral is hij zichzelf. Dat enthousiasme, die bezieling, het technisch vernuft dat nooit de overhand krijgt boven het spelplezier. Een concert van Julian Sas is een avondje ouderwets uit je dak gaan. Ik ben benieuwd of hij dit ook heeft weten te vangen op zijn studioalbums.

Hoop

Is dat misschien de reden dat hij zelfs nog niet een beetje wereldberoemd is? Iets dat met wat airplay op radio en tv zomaar zou kunnen gebeuren. Gelukkig is er altijd hoop. Als een Working class hero iets kan geven is het dat wel.