Niet elk boybandlid slaagt er in solo een succesvol vervolg aan hun carriere te geven. De Robbie Williams en Harry Styles van deze wereld zijn zogezegd dun gezaaid. Het zal ook niet zonder reden zijn dat “Blush”, het vierde album van Brockhampton-oprichter Kevin Abstract meer aanvoelt als een collectief album. Maar, zo verzekert Abstract, Blush Collective is geen nieuwe boyband.
Liever ziet hij zichzelf als een ‘Don Dada’ die de next generation artists naar hun next level brengt. Abstract doet dat aan de hand van een gezamenlijk eerbetoon aan hun ‘hometown’ Houston. Op het eerste nummer H-Town zijn daarnaar al verwijzingen te horen. Ook komen alle artiesten die op het nummer te horen uit de Houston area.
Het volgende nummer ‘Copy’ is enigszins onnavolgbaar. Het bevat de chaos die ook de Brockhampton albums typeerden. Het geloof in eeuwigdurende, romantische liefde is ook iets wat doorsijpelt in deze nummers. Op ‘Post Break Beauty’ is dat vooral de melodie.
Danny Brown
Ook Danny Brown krijgt een track op het album ‘Blush’ waarop hij praat in raadselen. “What’s the Beatles without Yoko”, rapt Kevin Abstract op het nummer ‘Yoko Ono’. Mogelijk een band met meer dan twaalf lp’s.
‘Geezer’ gaat heel wat dieper dan je op het het eerste gezicht zou denken. Over kansen pakken. Zelfs als je daarvoor je vertrouwde omgeving moet verlaten. Kevin Abstract lijkt dat te doen op het volgende nummer ‘I Wasn’t There’ dat met de inbreng van Derby behoorlijk country klinkt.
Op ‘Abandon Me’ horen we hoe het zelfvertrouwen van Quadeca een knauw heeft gekregen door eerdere relaties. De zanger is bij veel van de nummers op het album als producer betrokken. Ook op het slotnummer ‘Red Light’ dat als een absoluut hoogtepunt geldt. Bij veel albums heb ik tegenwoordig dat het kwartje onmiddellijk valt. “Blush” is het eerste album sinds tijden dat bij iedere draaibeurt meer geheimen prijsgeeft. Intrigerend, net als Kevin Abstract dat is als artiest.