John Carrie and Moor Green zijn in de hoes van hun album Clearing Air wel erg eerlijk:”Bedankt voor het kopen van deze cd zodat we nog wat langer kunnen wachten met het aanvaarden van een echte baan.” De stem van John Carrie houdt het midden tussen James Walsh van Starsailor en de Britse bard Tom McRae. Muzikaal is het vooral stevig, al blijft het folkmuziek. De mondharmonica wordt stevig gehanteerd. Ook is er een rol weggelegd voor de zingende zaag. De gepassioneerde voordracht, voortstuwende muziek en grappige instrumentale intermezzos doen dit album ruim boven de middelmaat uitstijgen.
Het nummer The Best is inderdaad het beste nummer van de cd met vervormde zang en halverwege een onverwachte tempowisseling die overgaat in een puik staaltje drumwerk. Fists can’t fly schuurt tegen de progrock van Porcepine Tree aan. Easy Chew eindigt in heerlijk georganiseerde chaos en in Past The Point klinken John Carrie and Moor Green zelfs funky. Ga je vooral voor het stevigere werk van Damien Rice dan raad ik je Cleaning Air van John Carrie and Moor Green zeker aan. Al staan er ook een aantal rustigere nummers op die het in zich hebben je diep te raken.