U2 No line on the horizon

Na vier halve luisterbeurten was ik voornemens een vernietigende recensie te schrijven over het nieuwe album No line on the horizon van U2. Maar vanavond, na de 5e luisterbeurt, begint het album me opeens bij de lurven te grijpen. Ik ben flabbergasted hoe het ze nu opeens wel lukt, waarom het kwartje opeens valt. De nummers zijn te lang, makkelijk, geschreven voor uitzinnige arena’s, veelvuldig komt er een ‘Where the streets have no name’ riff voorbij. En toch, er treedt een zekere verslaving op. Ik ga me nog even bezinnen.

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.