Een singer/songwriter die Donald Fagen tot zijn invloeden rekent, dat moet wel iets bijzonders opleveren. En inderdaad, op “Takin’ Aim” produceert Andy Fleet een bijzonder rijk geluid. Hij heeft er de tijd voor genomen. Het debuut “The Night Falls Fast” van Andy Fleet dateert namelijk alweer uit 2009. Het album “Takin’ Aim” van Andy Fleet maakt het wachten echter meer dan waard. De warme stem van Andy Fleet gedijt uitstekend in de doordachte arrangementen, soms georkestreerd en licht jazzy. Zoals in de feelgood song ‘Who’s Gonna Be Sorry’ waarin Andy Fleet de voor hem nog onbekende toekomst met vertrouwen tegemoet gaat.
Steely Dan verwijzingen
Er wordt op het album “Takin’ Aim” van Andy Fleet van een rijk instrumentarium gebruik gemaakt. Als er een tenor sax nodig is om het juiste gevoel over te brengen, dan horen we die ook gewoon. ‘Get The Boys Round’ bevat de sterkste Steely Dan verwijzingen, inclusief een gitaarsolo die hun signatuur bevat. Het blijkt de opmaat naar het prachtige ‘Tender’ Hiermee valt een zekere rust over het album.
‘The Beast’ bijvoorbeeld bevat dat ouderwetse zondagochtendgevoel. Dit in tegenstelling tot de tekst die oproept om het bed uit te gaan en het beest in jezelf los te laten. Een mooi contrast. Op titelnummer ‘Takin’ Aim’ laat Andy Fleet weer een ander geluid horen. Een mooie popmelodie die licht refereert aan de Fine Young Cannibals. Ook op ‘James’ horen we deze referentie doorklinken in het stemgeluid van Andy Fleet.
Moedig
De enige vreemde eend in de bijt is het afsluitende ‘Brave Little Soldier’ waarin we na alle liefde een zeer boze Andy Fleet horen. Het zij hem vergeven. Het verliezen van een kind is het ergste wat je als ouder kunt overkomen. Een moedig besluit van Andy Fleet om ook deze emotie te tonen.
Laat eens weten wat je van het album vindt.