“Ogilala” is het tweede solo album van Billy Corgan. Want nee, zijn albums met The Smashing Pumpkins waren geen solo exercities. Ook al drukte hij er behoorlijk zijn stempel op.
De opnames van “Ogilala” moeten dan ook een enorme opgave voor Corgan zijn geweest. Hij moest zich namelijk volledig overgeven aan Rick Rubin. Iets wat deze legendarische producer eist van de artiesten waar hij mee werkt.
Volledig akoestisch
Het heeft geleid tot een volledig akoestisch album, een sterk contrast met het eerste soloalbum “TheFutureEmbrace” (2005) van Billy Corgan dat veel elektronische invloeden kende.
Rubin heeft ervoor gekozen de focus te leggen op de karakteristieke stem van Billy die het album overigens onder de naam William Patrick Corgan heeft uitgebracht. Dus laat ik deze naam ook maar aanhouden.
Compact
Elf nummers in 38 minuten. Meestal is Corgan een stuk breedsprakiger. Het album begint met een eerbetoon aan David Bowie, ‘Zowie’. De melancholie van het ouder worden en afscheid nemen spreekt heel erg uit de muziek.
‘Processional’ is ook een bijzondere track, want hierop speelt hij voor het eerst sinds jaren met zijn Smashing Pumpkins maatje James Iha. Het nummer heeft ook een sterke live vibe.
‘The Spaniards’ bevat wel wat spaarzame electronica en prachtige phasing doordat er meerdere vocal tracks over elkaar heen worden gelegd. De strijkers uit een doosje op ‘Half-Life Of An Autodidact’ had ik echter toch voor the real thing ingeruild.
I just got tired
“I just got tired” zingt William Patrick Corgan op het nummer. De beste nummers staan eerlijk gezegd ook wel op de A-kant van deze LP. Met ‘Amarinthe’, ‘Antietam’, ‘Mandarynne’ en ‘Shiloh’ worden niet alleen de titels maar ook de muziek obscuurder.
Het predikaat “aardig” is het maximale dat ik er aan kan geven. Een half geslaagd album derhalve. Al maakt zijn stem veel goed.