Daar zit je dan als recensist die er prat op gaat naast de muziek ook de teksten te doorgronden en verbanden tussen nummers te ontdekken. Volgens Duijf is het toch vooral een esthetische ervaring. Meer moet ik er niet achter zoeken. Dat circa een derde van het album uit Italiaanse teksten bestaat helpt daar zeker aan mee. Maar toch kan ik het niet laten. Zelfs als ik door de tekst van het openingsnummer ‘Weet Je Zeker/41’ het belang in twijfel trek van mijn behoefte om zaken te willen duiden. Het is echter een nummer met meerdere gezichten of lagen zoals je wilt.
Verbeelding
Teksten als “Wie kan de waarheid steeds verteren. Ik vlucht in mijn verbeelding.” geven blijk van een levenswijze waar ik me goed in kan vinden. Een melodie zoals die van het nummer ‘Orion’ behoeft eigenlijk geen tekst. Duijf kiest hier voor een wereld vol schippers en zigeuners. De Stad / De Werf is een ware kakofonie. Harmonieën worden langzaam maar zeker overstemd door een hartverscheurende melodie, een fanfare komt voorbij, gitaargeweld dat zich ergens tussen jazz en blues nestelt, gelach en geschreeuw weerklinkt en even plotseling keert de rust weer terug.
Op hol geslagen
Op het hemelse ‘Hieronymus’ hoor ik een harp spelen. Uitsluitend in mijn hoofd want op de hoes komt dit instrument nergens terug. Het illustreert hoe het spelen met de Italiaanse en (oud-) Nederlandse taal, invloeden uit klassieke muziek en niet alledaagse instrumenten je fantasie op hol laat slaan. Het maakt van het album van Duijf een mijlpaal.
Voor de bastaarden die Robert Long en Lennaert Nijgh nog altijd missen is er eindelijk weer een album om deze leegte mogelijk te doen vergeten.