Ik ben nog steeds niet aan Netflix gegaan. Maar misschien gaat het er door Graham Coxon toch door komen. Hij is verantwoordelijk voor de soundtrack van de serie “The End Of The Fucking World” en die is fucking goed! Net als de trailer van de serie overigens.
De afleveringen schijnen maar twintig minuten te duren. Dus het is maar de vraag of alle 16 briljante nummers op de soundtrack wel gebruikt zijn. Graham Coxon creëert met de songs een beetje een Pulp Fiction sfeertje.
Graham Coxon van Blur
Opener ‘Walking All Day’ is een onvervalste country dijenkletser die er de stemming al gelijk goed in brengt. ‘Angry Me’ laat horen dat we toch echt met de Graham Coxon van Blur te maken hebben. Een heerlijk orgelgeluid zorgt voor de finishing touch.
Working Class Hero
‘In My Room’ heeft de grootsheid in zich van een klassieker als John Lennon’s ‘Working Class Hero’. Terwijl het van een 2 minuten lang intro voorziene ‘Bus Stop’ (bijna vanzelfsprekend) The Hollies in herinnering roept.
Is de serie ook zo spannend?
Suspense is er ook genoeg. Onder meer met het bluesy ‘The Beach’. Bluesy is ‘On The Prowl’ ook, maar dan de rauwere soort. Alsof Howlin’ Wolf tegen je staat te brullen.
‘Saturday Night’ bevat de desolaatheid die je op basis van de titel van Sinatra’s ‘Saturday Night Is The Loneliest Night of the Week’ had verwacht. Ook op ‘It’s All Blue’ laat Graham Coxon horen over dit talent te beschikken.
Dikke vijf sterren voor The End Of The Fucking World
“The End Of The Fucking World” krijgt als op zichzelf staand album van mij al een dikke vijf sterren. Wat moet dat worden als ik de (bejubelde) serie heb gezien?
Beluister “The End of the Fucking World” soundtrack op Spotify.