Alsof Lost Bear in haar The Doors periode zit, zo opent het album “Donkey Shot”. Een intrigerend orgelmelodielijntje leidt ons door het nummer dat met de titel (‘Carnivorous Plankton’) de nieuwsgierigheid ook wel wist op te wekken.
Dat het album op een 8-sporen cassetterecorder is opgenomen is op ‘Hallway Of Echoes’ misschien nog wel het beste te horen. De titel zou derhalve ook op de productie kunnen slaan.
Op ‘Muscovy’ zijn het juist de heldere vocalen die opvallen.
Rap Song
Waagt Lost Bear zich nu ook al aan hiphop? Met deze muzikale begeleiding, even meeslepend als The National, zou ik daar geen enkele moeite mee hebben. Het wordt daardoor ook eerder spoken word dan hiphop. Twee kunstvormen die meer met elkaar gemeen hebben dan je zou denken.
Aasgieren
Aasgieren lijken op de loer te liggen in ‘Little Big Adventure’. Alsof Indiana Jones aan de grootste uitdaging van zijn leven is begonnen.
‘White Grubs’ duurt op de plaat niet langer dan een gemiddeld songfestivalliedje, maar het psychedelische gitaarwerk zou live moeiteloos minuten lang voort kunnen duren. Op ‘Back In Reverse’ laat Lost Bear zich zelfs verleiden tot een stukje onvervalste Shoegaze dat door de weirde zang niet zou misstaan in een nieuw seizoen van Twin Peaks.
Dub
‘Spooky Jimmy’ is zelfs geheel instrumentaal waarbij de dubregisters volledig opengaan. Het door een trompet ingeleide ‘Love Me Tender’ laat de zon vervolgens volop schijnen. Ook al is het kort. Ongeveer even lang als Elvis zijn nummers liet duren. Maar ach, de Nederlandse zomers duren ook niet veel langer. We zijn het dus eigenlijk wel gewend.
Een band als Lost Bear went gelukkig nooit. Daar zorgen ze zelf wel voor door elk album nog verrassender uit de hoek te komen.