“Human” van Rag ‘n’ Bone Man is een album waar door veel mensen halsreikend naar uitgekeken wordt. Vooral met ‘Wolves’ en ‘Human’ gaf de Brit twee prachtige visitekaartjes af. Een niveau dat Rag ‘n’ Bone Man op zijn debuutalbum echter niet meer weet te halen. De nieuwe nummers stralen iets te vaak een bepaalde onverschilligheid uit.
Een Discobeat?
Dat is uiteraard nog niet het geval bij het fantastische titelnummer waarmee Rag ‘n’ Bone Man zijn debuutalbum opent. Maar op het volgende nummer ‘Innocent Man’ is bijvoorbeeld nog maar weinig van de blues te ontdekken. Rag ‘n’ Bone Man die zich aan een voorzichtige discobeat waagt is niet iets wat we hadden verwacht. ‘Skin’, de slipstreamhit van ‘Human’ bevat dezelfde gladde sound en maakt duidelijk wat platenmaatschappij Sony met Rag ‘n’ Bone Man voor ogen heeft: een wat ruigere versie van Ed Sheeran die overigens wel beter kan rappen dan Rory Graham. Er zijn een paar momenten dat hij zich hier aan waagt op het album “Human” en dat had hij beter niet kunnen doen.
Middle of the Road
‘Bitter End’ is prima met een geloofwaardig eerste couplet, het refrein en wat daarna komt is echter te gepolijst. Dieptepunt op het album is ‘Be The Man’ waarbij de beat uit een doosje komt. Vervolgens komen er wat ballads langs die de kwalificatie “wel aardig” verdienen, maar niet per se het album hadden hoeven halen en langzaam verzandt Rory Graham in een moeras vol middle of the road muziek waar hij niet meer uit weet te komen. “I’m lost in the fire of love” zingt hij zelf ook.
Op de deluxe versie van het album “Human” staan tenminste nog de fantastische nummers die we via de “Wolves” EP hebben leren kennen. Een schrale troost. Fuck Rag ‘n’ Bone Man je hebt ons bedrogen en we hadden je zo hard nodig.