Met debuut “My Love Is Cool” (2015) maakte Wolf Alice een behoorlijk succesvolle entree. Opvolger “Visions Of A Life” bevat min of meer dezelfde elementen maar we moeten constateren dat de som der delen toch niet hetzelfde resultaat oplevert.
Meer Indie dan Pop
“Visions Of A Life” is meer indie dan pop in vergelijking tot haar voorganger. En eigenlijk was de kracht van het debuut van Wolf Alice toch met name dat ze er zich een plaatsje mee wisten te verwerven binnen de mainstream. Met “Visions Of A Life” lijkt meer een underground attitude te worden nagestreefd maar daar ligt hun grote kracht niet echt.
Het album bevat met ‘Heavenward’ en ‘Planet Hunter’ een aantal wonderschone liedjes. Daar tegenover staan echter nogal wat minder beklijvende nummers als ‘Sky Musings’ en ‘Formidable Cool’. Met name het tweede deel van het album heeft daaronder te lijden. Op ‘Sadboy’ klinkt de band zelfs als Ekseption en dat kan toch nooit de bedoeling zijn.
Prikkelen
‘St. Purple & Green’ is een mooi gearrangeerd nummer maar prikkelen doet het niet. Ook het symfonische ‘After The Zero Hour’ doet dat te weinig. Het afsluitende titelnummer weet het tij eveneens niet te keren waardoor het album een beetje als een nachtkaars uitgaat.
Visie voor de toekomst
Laten we hopen dat dat niet voor de carrière van Wolf Alice geldt, want ze laten wel degelijk horen tot mooie, bijzondere dingen in staat te zijn. Op “Visions Of A Life” komt dat er alleen te weinig uit om echt te kunnen bekoren.