Gisteren deed ie het nog. Vandaag, halverwege de rit naar het stationnetje kreeg hij last van uitvalverschijnselen om vervolgens definitief de geest te geven. Mijn magische koplamp.
Ik kreeg het spaans benauwd. Er wordt tegenwoordig zo vaak gecontroleerd. Ik stopte verschillende keren, morrelde wat aan de dynamo maar niets hielp. Het tunneltje waar ze altijd staan, kwam ik zonder kleerscheuren doorheen. Ik voelde me door en door slecht, crimineel haast. Net als al die andere fietsers zonder licht.
’s Middags op weg naar huis was het licht nog steeds gedoofd. Maar als donderslag bij heldere hemel kwam de magische koplamp flikkerend weer tot leven en kon ik, begeleid door een felle lichtstroom, veilig huiswaars terugkeren.
Deze ervaring rijker realiseer ik me dat ik alle fietsers zonder licht die ik ooit in mijn leven vervloekt heb, een excuus schuldig ben. Als ik de volgende keer in de auto één van jullie onverlichte waaghalzen ternauwernood mis, zal er geen onvertogen woord over mijn lippen komen.
Maar zal ik terugdenken aan de magische koplamp. En mocht ik je onverhoopt wel raken: wie weet kom je ook wel weer flikkerend tot leven.
Hey, mij is laatst hetzelfde overkomen, helaas ben ik wel aangehouden, maar heb me er nog met veel gesorry en lippengetuit uit kunnen praten. hehe..