Het eerste wat me opviel waren haar wiegende heupen. Ik ontdeed mijn fiets van het slot. Muts op, handschoenen aan. Smashing Pumpkins op tien.
Zij stond daar al een tijdje alleen. In het donker aan de kant van de weg. Vriendelijk groette ik haar en koos de veilige weg naar huis. Tot ik de drie mannen in haar richting zag lopen. Ik hield in, was het door de beukende wind? Ik keerde om met bonsend hart en stopte vlak voor haar.
“Je wordt zo opgehaald?” Ze knikte. “Zal ik daar even op wachten?” “Nee, dat hoeft niet hoor. Dank U wel.” Ik fietste door. Toen sloeg de twijfel toe. Had ik vol moeten houden? Vertellen over de mannen die van beide kanten haar richting op kwamen?
Misschien dacht ze wel, wat een enge man. Weg ermee. Had ik gewoon aan de overkant moeten staan wachten tot ze werd opgehaald? Was het nog steeds mijn verantwoordelijkheid ondanks haar nee of draai ik gewoon door. En moet het kunnen, een meisje om 22.15, in het donker aan de kant van de weg?
Gelukkig heb ik twee zonen. Maar diep in mijn hart weet ik, dat maakt helemaal geen verschil.
Ik had daar gewoon gestaan, met de auto. Ruim voordat de trein was gearriveerd.