Ik informeer mezelf blijkbaar niet goed over de boeken die maandelijks, wekelijks, dagelijks verschijnen en in de boekenwinkel liggen. Hoe anders is dat met cd’s waarvan ik de vakbladen heel goed bijhoud, maar waar ik in de cd-winkel eeuwig kan blijven zoeken naar mijn favoriete artiesten, omdat zij zich doorgaans niet in de Mega Top 50 bevinden.
Om maar te zwijgen van de dvd’s, die eigenlijk thuishoren in de videotheek, en die er de schuld van zijn dat mijn meest geliefde medium, de cd, in het verdomhoekje terechtgekomen is. Zal dat er de reden van zijn dat ik de laatste tijd mijn hart voornamelijk verpand heb aan zo ongeveer de oudste informatiedrager van onze samenleving? Ik heb het over “het boek”. Sinds haar introductie bijna onveranderd qua vorm.
Ik kan niet zeggen dat ik huppelde van blijdschap toen ik Het Boek vanmiddag zag liggen, meer een zware last die op mijn schouders viel. Ik wist dat Het Boek ooit uit ging komen, maar niet zo snel al. Ik nam het in mijn handen en bladerde het door. Kijkend naar de indeling, de structuur. Ik kon het niet meer terugleggen. Daar was het te laat voor. Ik moest het kopen. NU!
Hoe genant een winkel met natte ogen te verlaten, met een boek waarvan je nog geen letter gelezen hebt. Vooral als de titel “Ongeneeslijk optimistisch” luidt. Je zult het begrijpen als ik je vertel dat de schrijver de onlangs overleden Karel Glastra van Loon is.
Ik ben gestrand op pagina 45, na zeven prachtige, aangrijpende, intense, eerlijke, schokkende, verdrietige maar bovenal optimistische columns, eerder gepubliceerd in Margriet. Ik moet even happen naar lucht, alles laten bezinken. Morgen is er weer een dag.
En dus rent, speelt, springt en spint hier nu een jonge kater door huis, door Bobbie bedeeld met de mannelijke naam Kasper (niet gespeld met zo’n aanstellerige C, maar met een eerlijke K!)
Ik heb Jesse, Kaspers grote broer beloofd morgen verder te lezen of Karel ook iets over hem geschreven heeft.