Ik heb zojuist gehoord dat een klasgenoot van mij van de lagere school dit weekend is overleden: Jeroen Kho, een fantastische fotograaf. Tijdens een bruiloft gingen ze even een balletje trappen. De bal raakte op het dak en hij klom omhoog om hem te halen. Alleen was het dak niet op dat gewicht berekend en maakte hij een fatale val van acht meter. Een klein ongelukje met grote gevolgen.
Ik deel de leukste herinneringen uit mijn jeugd met Jeroen. De tijd dat ik nog onbezorgd gelukkig was. We speelden met Star Wars. Samen bedachten we strategieën om ons te wapenen tegen de gemeenste jongen van de school. Later groeiden we uit elkaar. Hij trok naar de grote stad Amsterdam. Een avontuur waar ik vorig jaar pas aan durfde te beginnen. En vorig jaar raakten we ook weer aan de praat met elkaar, toen ik er achter kwam dat hij een originele fotograaf was met kunstzinnige ideeën. Hij was in dienst van het Rijksmuseum als ik me niet vergis. Een schamele buurt in mijn woonplaats is door een permanente tentoonstelling van zijn werk het mooiste plekje van de stad geworden.
Ik ben nog bij hem langs geweest met mijn zoontje Jesse. De gezinsman oog in oog met de flierefluiter. Hij stond op het punt een wereldreis te maken. Dat heeft hij mooi nog maar meegemaakt. En nu is hij er niet meer. Het is een schok een leeftijdsgenoot te verliezen als je nog dertig moet worden. Nu ik er goed over nadenk, is het op elke leeftijd een schok.
Jeroen, bij elke bliksemflits denk ik voortaan aan jou en zal ik tegen Jesse en Kasper en al die kinderen die misschien nog komen zeggen: “Dat is Jeroen die een foto van ons maakt.”