“Neem nou toch eens een beslissing! Doen we het of doen we het niet?” “Het zou wel netjes zijn, hè?” “Je moet het doen als je het leuk vindt, niet uit goed fatsoen. Hoe vaak zie je hem nou, één keer per jaar? Hij zal het je gerust niet kwalijk nemen als we niet heen gaan.” “Maar het lijkt me leuk.” “Dan gaan we.”
Nu moesten ze nog een hotel zien te vinden op heel korte termijn. Door al het gedub en geweeg. En dat viel niet mee met hun beperkte kennis van het Frans. Eigenlijk vond het feest in Grimbergen plaats maar daar had Richard zo zijn bedenkingen over. Het was zijn merk niet. Hij hield niet van speciaalbieren. Hij dronk liever het pure spul zonder extra ingrediënten. Gewoon gerst, hop, mout en water. Verder niets. En daarbij kwam dat Brussel gewoon veel meer mogelijkheden bood om er een romantisch uitje van te maken met de Groote markt, de visrestaurants en het feit dat ze hun eerste weekend samen er ook doorgebracht hadden.
Verliefd keek Richard naar Tessa. Wat was ze toch lekker. Haar familie nam hij op de koop toe. Wie trouwde er nou in België? Ach, het was te verwachten van een europarlementariër. Zulke types kijken neer op hun eigen land. Dat is hen te min. In het buitenland is alles altijd beter.
Richard greep Tessa van achteren innig vast. Ze lachte. Die lach. Hij wist wat daarvan zou komen.
De volgende dag begon vroeg voor Richard en Tessa. De hemel was strakblauw en de zon brandde al fel op de zwarte laklaag. Een zinderende hitte. En zinderend dat waren ze. De vonken vlogen ervan af. Het zouden vier slopende uren in de auto worden. Gelukkig hadden ze nog geen kinderen. Ze hadden het er al vaak over gehad. Het zou de passie doven. Wie van hun getrouwde vrienden ging nog spontaan een weekendje naar Brussel? Al zou de spontaniteit op het trouw-feest ver te zoeken zijn temidden van die stijve ambtenaren.
“Alles gepakt?”
“Het belangrijkste zit achter het stuur.”
Richard glimlachte en zoende haar vol op de mond. Het zwarte, grommende beest, op de markt gebracht onder de naam Chevrolet, verliet het doodse straatje met de keurig geharkte tuintjes.
Richard was een vat vol tegenstrijdigheden. Burgerlijk en zo trouw als een hond. Maar diep van binnen brandde het vuur. Hij was haar eigen James Dean met zijn stoere looks. Ze wilde hem voor eeuwig en hij haar natuurlijk ook. Misschien ging het in België gebeuren en raakte hij bevangen door het virus. Ze keek hem ondeugend aan. In één ruk doorrijden naar Brussel zou hen waarschijnlijk niet lukken.
Het was diep in de nacht toen ze eindelijk bij het hotel arriveerden. De verwilderde blik en de verwilderde haren paste
totaal niet bij hun gedrag. De piccolo was verbaasd door hun vriendelijkheid, de receptionist nog meer door hun geduld. Zelf waren ze gewoon moe en ploften neer op het tweepersoonsbed.
Door vogelenzang gewekt. In het centrum van bruisend Brussel. Onder een rozerood dekbed.
Het was een droom te mooi om waar te zijn. Langzaam drong de ellende weer tot hen door.
“Het is jouw schuld. Waarom liet je de sleutels er ook in zitten?”
De auto was gestolen. Grote stukken hadden ze gelopen, soms ook met de bus, kleine stukjes gelift.
“Ik heb niet eens gereden! Het is me duidelijk, je houdt meer van je auto dan van mij.”
“Hij was toevallig wel heel duur!”
“Dat krijg je van de verzekering wel weer terug.”
“Van deze auto is er maar één op de hele wereld!”
“Van mij ook.”
“Dat is waar.”
Brullend van woede wierp Tessa zich op Richard en timmerde met beide vuisten op zijn borstkas. “Ho, ho. Wat is dit nou? Stop. Hé, stoppen!” Zich overgevend aan haar emoties verloren haar slagen langzaam aan kracht. Snikkend en schokkend met haar hele lichaam bleef ze boven hem hangen. “Hé, meisje.” Richard kwam omhoog en lag zijn hand op haar rug. “Blijf van me af!” Zijn arm viel als een stuk dood vlees terug op het bed.
“Je begrijpt er ook niets van hè, klootzak. Niet alles draait om jou. Ik heb ook behoeftes. Misschien moet ik maar eens op zoek naar iemand die dat wel begrijpt. Ik ben het zat als voetveeg behandeld te worden.”
“Hoe bedoel je dat? Ik verwen je toch elke…”
“Sex, sex, sex, ja. Als je me nodig hebt zie je me opeens wel. Maar als je klaar bent draait alles weer om jou. Dit gaat zo niet langer meer.”
Richard viel op zijn knieën voor haar neer en lag zijn hoofd op haar dij.”Sorry, schatje. Het spijt me. Ik was gewoon zo van slag. Ik was vooral boos op mezelf maar projecteerde dat op jou. Sorry. Het spijt me, het spijt me zo erg.”
“Het spijt me, het spijt me, het spijt me. Weet je niets anders te zeggen?”
Richard keek Tessa diep in de ogen en slikte. Momenten als deze waren er al vaker geweest, alleen nu een tikkeltje erger. Tessa was wanhopig. Richard had geen keuze. Hij moest het nu doen ook al was hij er voor zijn gevoel helemaal nog niet aan toe. Maar hij was bang haar kwijt te raken als hij het niet deed.
“Tess…”
Richard sloot zijn ogen. Zijn lippen zaten aan elkaar vast geplakt.
“Tess…”
Hoe hij het ook probeerde, het lukte niet. Zijn tong voelde krachteloos aan.
Toen eindelijk:”Tess, wil je met me trouwen?”
Tessa beefde, ze vloog hem om de hals en kuste hem innig. Even was het stil. “Ja,” fluisterde ze zachtjes in zijn oor en zette plagend haar tanden er in. Richard kreunde onhoorbaar. Hij kwam langzaam overeind, duwde Tessa op het bed en spreidde haar dijen.
“Wat voor trouwjurk zal ik nemen,” vroeg Tessa. Ze zaten aan het ontbijt. Richard schudde zijn hoofd, keek Tessa aan en haalde zijn schouders op.
“Wat is er?”
“Dat je daar al mee bezig bent. Moet je zien hoe we erbij zitten. We hebben nog steeds dezelfde kleren als gisteren aan met zweetplekken onder de oksels.”
“Je hebt gelijk. We gaan eerst feestkleding voor vanavond kopen. En dan gaan we trouwjurken passen.”
“Ik bel liever eerst even de politie.”
“Ook al hebben ze de auto met onze spullen gevonden, dan wil ik toch nog winkelen, hoor.”
Richard lachte en stond op:”Oké, we gaan eerst winkelen en daarna bellen we de politie.”
Buiten aangekomen knipperde Richard een paar keer met zijn ogen. Niet vanwege het scherpe zonlicht, daarvoor droeg hij zijn zonnebril. “Dat…kijk…daar,” stamelde Richard. Hij controleerde het nummerbord. Het was echt zijn auto. Verbouwereerd liep hij een rondje om het voertuig. “Dat is nog eens service van de politie,” zei Tessa. Ze ging op de passagiersstoel zitten. “Het sleuteltje zit erin.” Hoofdschuddend nam Richard plaats achter het stuur.
“Hoe is het in godsnaam mogelijk…”
“Pijnig je hersens daar maar niet over. We hebben ‘m terug.”
“Zal ik onze spullen naar de hotelkamer brengen?”
“Dat doen we straks wel, eerst gaan we winkelen!”
“Wel een beetje doorlopen hoor Richard als je op tijd wil zijn voor de receptie.” Richard sjokte met drie volle plastic tassen achter Tessa aan die stevig doorstapte. De laatste trouwjurk die ze had aangepast, had ze ook nog mee willen nemen maar dat had hij uit haar hoofd gepraat. Hij sjouwde zich nu al een ongeluk. Slaap er nog maar een nachtje over lieverd, had hij gezegd.
“Omdat je zo braaf alles gedragen hebt, mag jij deze keer rijden.” Ze waren bij de auto aangekomen.
Richard nam quasi-morrend plaats achter het stuur. Tessa opende de kofferbak en boog zich recht voorover. Even werd ze verblind door een schittering van de zon die recht op de auto scheen. Ze pakte de tassen en zette ze in de kofferbak. “Laten we maar rechtstreeks naar de receptie gaan, anders halen we het niet meer.”
“Dat kan niet anders dan een sprookjeshuwelijk worden. Als het hier is,” zei Richard. Ze reden een enorm landgoed op. Na de dubbele poort bij de ingang volgde een slingerende weg, naar het leek oneindig, om uiteindelijk uit te komen bij een kasteel dat rechtstreeks afkomstig kon zijn uit een van de sprookjes van de gebroeders Grimm.
De lakeien wezen hen op een vrije plek voor de auto en namen hun jassen aan. “Zo dat hebben we mooi uitgekiend. De receptie duurt nog tien minuten. Snel je neef opzoeken, dan hebben we dat gehad.” Richard had zo’n hekel aan dit soort feestjes. Zeker als het van vage bekenden was. Je kende er niemand. Op de een of andere manier voelde hij zich er altijd te veel. Alsof de andere gasten altijd dachten, wat moet die gast hier, ga weg!
Richard en Tessa kregen het bruidspaar op hetzelfde ogenblik in het oog. Richard’s hart sloeg een tel over. Hij keek naar Tessa en weer naar de bruid. Nu wist hij waarom hij zo’n moeite had met het huwelijksaanzoek dat hij had gedaan. Zij was niet de ware. Hij zag zijn kinderen in de ogen van die onbekende vrouw. Hoe was het mogelijk zulke diepe gevoelens te koesteren voor iemand die je nog nooit eerder had gezien?
Richard liep naar het bruidspaar. Tessa bestond niet meer voor hem maar ze was hem voor en begroette haar neef, die ze hooguit één keer per jaar zag, opvallend uitbundig.
“Hoi Tessa, wat leuk dat je gekomen bent. Hoe is het met je?”
“Fantastisch nu ik jullie twee zo zie stralen. Gefeliciteerd met jullie huwelijk.”
“Ons kerkelijk huwelijk dan, hè. Volgende week trouwen we pas voor de wet maar dit was de enige dag van het jaar dat dit sprookjeskasteel nog vrij was. Beetje raar maar ja… Jullie blijven toch wel eten?”
“Natuurlijk,” zei Richard,”je denkt toch niet dat we dat hele eind hebben gereden om voor tien minuten op de receptie te verschijnen.”
Hij feliciteerde de bruid, zei niets maar kuste haar wel. En ze kuste terug! Zachtjes lag ze haar hand op zijn onderrug ter
ondersteuning.
Achter hen werden de stoelen en tafels al tegen elkaar geschoven ter voorbereiding van het diner. Ze namen gezamenlijk plaats aan de middelste rij tafels. Richard nam de stoel naast de bruid en kon zijn ogen niet van haar afhouden tot ergernis van Tessa die aan de andere kant zat.
Tijdens het voorgerecht sprak hij zijn eerste woorden. Maar niet voordat hij zorgvuldig had nagedacht over de formulering ervan. Hij besloot brutaal uit de hoek te komen. Richard ergerde zich altijd al aan de zelfingenomenheid van de europarlementariër die, als het goed was, binnenkort wel officieel tot zijn schoonfamilie behoorde.
“Je verzoek om parttime te werken is al ingediend?”
“Hoezo?”
“Nou, vrouwen willen graag aandacht en aangezien europarlementariërs 80 uur of meer werken zul je op z’n minst parttime moeten gaan werken om een keer een avondje thuis te zijn.” De hele tafel lachte.
“Ik ben geen europarlementariër. Ik ondersteun ze.”
“Maar krijgt je vrouw ook de steun die ze verlangd?”
“Richard!” sprak Tessa haar verloofde toe.
“Ik krijg alle steun die ik verlang,” zei de bruid lachend en sloeg daarbij op Richard’s dij. “O, sorry,” zei ze schater-
lachend. Richard kreeg het er warm van. Iedereen aan de tafel glimlachte van oor tot oor. De stemming zat er goed in.
Tijdens het vervolg van het diner mengde Richard zich af en toe in de verschillende gesprekken. Het grootste gedeelte van de tijd probeerde hij echter iets te bedenken waardoor hij even alleen kon zijn met de bruid. Tessa vermaakte zich ondertussen met haar neef die ze veel te weinig zag.
Het dessert werd afgeruimd en de band zette het eerste deuntje in. “Kom op, we gaan dansen,” zei Sarah, de bruid.
Geheel volgens de traditie opende ze met Charrel, haar echtgenoot, de dans. Iedereen wachtte met spanning af welk paar zou volgen.
Richard schoof twee stoelen op zodat hij naast Tessa kwam te zitten. “Zo, jij bent er ook nog,” zei ze hatelijk. “Ja, ik kom je wat aandacht geven.” Hij pakte haar hand.
“Richard?” Een engelenstem riep zijn naam. Het was Sarah. Ze strekte haar hand uit. Richard liet Tessa onmiddelijk los en stond op. Hij durfde niet over zijn schouder te kijken, bang voor Tessa’s boze blik. Charrel vroeg zijn nicht maar ten dans, een rare situatie.
Sarah’s hand voelde zo heerlijk zacht aan, zo verfijnd. Richard voelde zich opnieuw 16. Ze stonden recht tegenover elkaar. Richard durfde Sarah niet in de ogen te kijken maar iets dwong hem ertoe. Sierlijk bewogen ze zich over de dansvloer. Richard iets houteriger dan Sarah. Vanuit zijn ooghoek zag hij Charrel en Tessa vlakbij.
“Je bent wel met een grijze muis getrouwd,” knikte Richard in de richting van Charrel.
“Nou, dat valt wel mee hoor. En hij is maatschappelijk gezien natuurlijk een hele goede partij. Hij opent voor mij vele deuren. In bed is hij wat saai maar daar hebben we goede afspraken over gemaakt. Ze staan zelfs op papier.”
Ze giechelde.
“Wat zijn dat voor afspraken?”
“Dat ik recht heb op een avontuurtje zo nu en dan.”
“Dat zijn goede voorwaarden.”
“Hij werkt 80 uur! Dat zei je zelf al. Ben jij een beetje avontuurlijk?”
“Heel erg zelfs. Wat dat betreft heb ik een goede aan Tessa.”
“Maar?”
“Ze is niet de ware. Dat weet ik sinds ik jou zag.”
Sarah lachte. Het kwam heel verleidelijk over op Richard.
“Die huwelijkse voorwaarden, vanaf wanneer gaan die in?”
“Nou zo ongeveer…nu.”
Richard keek om zich heen. De dansvloer was goed gevuld.
“Zullen wij ons even terugtrekken?” “Dat vind ik een goed plan.”
Tessa keek om zich heen. Waar was Richard? Hij was opeens van de dansvloer verdwenen. Charrel voelde de bui al hangen. Hij dacht aan de gemaakte afspraken. Maar op hun trouwdag? “We gaan ze zoeken,” verwoordde hij hun beider gedachten.
Richard en Sarah renden door de gangen van het kasteel. Weg van de feestmenigte. Sarah half struikelend, half vallend met haar trouwschoentjes en lange jurk. Ze liepen langs een harnas. “Toen hadden ze pas safe sex.” Sarah schaterde het uit. Ze verloor haar evenwicht. Gelukkig kon Richard haar op de been houden. Niet voor lang. Boven op elkaar liggend rollebolden ze over de grond. Richard hief zich op. Hij kon bijna niet van haar af blijven.
“Zullen we eens kijken of we achter die deur wat privacy kunnen vinden? Al die ridders die naar ons kijken…”
“Ik vind het wel spannend.”
“O, ben jij er zo een.”
“Ik zei toch dat ik avontuurlijk ben.” Ze liet hem niet los.
Richard wringde zich wat naar voren en met zijn vingertoppen duwde hij de deur verder open. Het was het schoonmaakhok. Sarah liet hem niet meer los. Moeizaam kroop Richard, met Sarah aan zich vastgeklampt, het hok
in. “Hier vinden ze ons nooit,” giechelde Sarah.
Richard draaide Sarah op haar zij en trok aan de strik op haar rug. Die zat er dus voor de sier. Dit moest hij dus maar eventjes van dichtbij bekijken. “De pareltjes,” fluisterde Sarah opgewonden. En inderdaad, de kunstige pareltjes waren degenen die alles op hun plaats hielden. Eén voor eén deed Richard ze open en ontblootte zo haar rug. Zo’n perfecte huid. Richard begon sneller te ademen. Hij lag zijn handpalmen op haar schouders en trok de jurk omlaag. Wild begon hij haar te kussen.
Geschokt aanschouwde Tessa het tafereel. Haar silhouet wierp een schaduw over het vrijende tweetal. De hele dag schoot als een film aan haar voorbij. De ruzie, het aanzoek, het winkelen, de kofferbak. De kofferbak! Ze moest terug
naar de kofferbak. Nu was het moment. Tessa draaide zich om en liep terug naar de auto.
Opnieuw ging de deur van de bezemkast open. Het was Tessa weer. Richard en Sarah zaten beschaamd op de grond. Charrel had er een eind aan gemaakt. In haar handen hield Tessa het wapen dat haar eerder zo verblind had. De schittering van het zonlicht. Richard keek haar verschrikt aan. Toen draaide ze het wapen een kwartslag. “Tessa?”
Charrel keek haar verbaasd aan. “Is dit een manier om geld los te krijgen? Ook al zien we elkaar weinig, je blijft familie. Je kunt het ook gewoon vragen.”
Hoe het kon wist ze niet maar de benzine was precies op HET moment op. Ze stopten bij het benzinestation waar de man over had gesproken. Tessa keek naar buiten. Opvallend vaak. Maar Richard had meer aandacht voor de voor-overgebogen dame bij de wasserette.In minirok! Ze stapten uit. Richard rekende af. Tessa ging naar het toilet. Ze bleef lang weg. Erg lang. Ze trof Richard vloekend en tierend aan op de plek waar hun auto had gestaan. Stampvoetend
op de grond. Hij verloor zijn evenwicht. Met handen en voeten uitte hij zijn frustraties. “Waar was je?” “Naar het toilet.” “Je hebt de auto hier onbeheerd laten staan! Met het sleuteltje erin!” “En waar is hij nou?” “Wat denk je?”
Er was een lange voorbereiding aan voorafgegaan. Alles kwam aan op timing. Nog steeds. Maanden geleden hadden ze al contact met haar opgenomen en haar in de war gebracht. Om het plan te laten slagen moest Richard meedoen maar zonder dat hij het wist. De foto’s brachten Tessa van haar stuk maar overtuigden haar niet. Tot ze haar een keer meenamen toen Richard weer eens moest “overwerken”. Verbitterd door zijn ontrouw was ze snel overtuigd dat er inderdaad grote belangen op het spel stonden. De ruimtevaart was van groot belang voor de toekomst van de mensheid. Verdere bezuinigingen, zoals haar neef die voor ogen had in zijn verkiezingsprogramma, waren ontoelaatbaar. Maar om daar nou iemand voor te doden…
En toen vertelden ze over Charrel’s betrokkenheid bij haar vader’s dood. Het was nog niet zo lang geleden. Onverwerkt
verdriet lag op de loer. De mysterieuze omstandigheden hadden haar nooit losgelaten en de bewijzen die ze haar hadden gegeven waren overtuigend. Waarom was de politie daar nooit achtergekomen? De onschendbaren hadden een grote doofpot tot hun beschikking. Als haar vader nu nog geleefd had was Charrel’s politieke carrière al lang gestrand. Als voorzitter van de onderzoekscommissie had hij een hele beerput opengehaald. Maar vlak voordat hij zijn rapport zou publiceren overkwam hem het ongeluk. Het rapport kwam nooit boven water. De vuile zaakjes uit het verleden van Charrel zouden nooit het daglicht zien en verdwenen, samen met haar vader, definitief onder de groene zoden. Wat haar vader ontdekt had zou Tessa nooit te weten komen maar ze wist wel wat voor iemand Charrel was:
“Je bent een leugenaar. Je hebt tegen m’n man gelogen. Over een paar weken ben je europarlementariër.”
“Dat ik op de kieslijst voor de Europese verkiezingen sta wil nog niet zeggen dat ik gekozen wordt. Maar ga je me neerschieten omdat ik dat verzwegen heb tegen Richard? Het lijkt me dat hij een grotere misdaad heeft begaan. Maar hoe ernstig de misdaad ook, je mag nooit het recht in eigen handen nemen.”
“Moet jij nodig zeggen,” schamperde Tessa, “Je hebt m’n vader vermoord.”
Charrel keek haar aan alsof hij water zag branden. “Je vader? Hoe kom je daar nu bij?”
Zonder iets te zeggen vuurde Tessa het wapen af. Koelbloedig haalde ze een tweede keer de trekker over.
Richard begon net weer op adem te komen. Zijn hart klopte nog in zijn keel. Opgelucht keek hij Tessa aan. “Denk maar niet dat je ongestraft blijft.” Ze opende het heupzakje op haar broek en bedolf hem onder de foto’s.
Sarah kroop naar Richard toe. “Niet doen!” smeekte ze Tessa. “Hou je mond, teef.” “Die foto’s…” Richards woorden stierven weg. De eerste kogel liet een brandend gat achter in zijn middenrif. Sarah verhulde het met haar blonde haren en streelde zijn gezicht. “…dat ben ik niet.” “Stil maar schatje, stil maar.”
Richard stierf met een tevreden blik in zijn ogen in de wetenschap dat hij zijn laatste adem uitblies in de aanwezigheid
van zijn ware liefde.
Het zou hier Brussel moeten heten. Een groots einde van een huwelijk dat gedoemd was te mislukken.