Take outs worden ze genoemd, de nummers op III/IV, het nieuwe dubbelalbum van Ryan Adams & The Cardinals. Nummers die de tracklisting van eerdere albums niet haalden. Ryan Adams richtte zijn eigen Pax-Am Records label op om ze uit te kunnen brengen. Voor muzikanten lijkt het me heel frustrerend om er achter te komen dat zelfs een album van Ryan Adams met leftovers hun werk overschaduwten zelfs overbodig maakt. Elk van de 21 nummers bevat een fantastisch idee. De ene keer is dat een geweldige riff, dan weer een tekstuele vondst, in de meeste gevallen zelfs beide.
III
Opener Breakdown Into The Resolve start met een sprankelend gitaargeluid zoals we dat kennen van Cardinology, het vorige album van Ryan Adams & The Cardinals. Het venijn zit hem echter in de staart, het krachtig bijna gerapte outro. “Tired. Happy. Angry.” Daarna volgt Dear Candy, een ode aan het wel vaker in de popmuziek tot de verbeelding sprekende meisje. (onder andere bij Iggy Pop en Elvis Costello)
Op Wasteland liggen Ryan Adams & The Cardinals inmiddels volledig op stoom. Blijkbaar moeten er heel wat frustraties worden weggezongen:”It’s your wasteland, you have it.” Ook Ultraviolet Light eindigt weer spectaculair waarin Ryan Adams de hoogste regionen van zijn stembereik opzoekt. In Stop Playing With My Heart schakelt hij over op ouderwetse punk. Lovely and Blue bevat een drumpatroon dat uit de drum ’n bass scene afkomstig lijkt.
De band experimenteert er dus driftig op los en houdt zich niet meer aan het country idioom dat de afgelopen jaren iets te vaak het geval was. op Happy Birthday wordt er zelfs met electronica gestoeid. Maar nooit wordt het liedje uit het oog verloren. De laatste drie nummers van de B-kant laten dit mooi horen. Hier staat de verhalenverteller Ryan Adams weer centraal.
IV
Op naar plaat nummer twee. Kant A opent met het krachtige No waarin we Ryan Adams weer horen rappen. Numbers bevat wederom punkinvloeden maar kent tevens de nodige tempowisselingen. Hier valt ook de zang op van Catherine Popper, de oud-bassiste van The Cardinals. Typecast is de hit op het album waarmee Adams The Style Council naar de kroon steekt. Over de rol die sommige mensen zich toe eigenen en waar ze maar niet los van komen. Steeds worden ze weer verliefd op die foute man of vrouw. My Favorite Song begint tekstueel ijzersterk:” My favorite song, don’t know how it goes.” In het refrein bedient Ryan Adams zich van een verslavende melodielijn die haaks staat op de gitaarpartij. Met Kill The Lights komt III/IV rockend tot een einde.
Als je besluit III/IV aan te schaffen raad ik je sterk aan deze (op prachtig rood en blauw) vinyl te kopen. Ryan Adams heeft er flink zijn best op gedaan met een uitklaphoes, prachtige inlays, poster en een downloadcode zodat je ook de ghosttrack Street Fight niet hoeft te missen.