Recensie: Nikolai-Live at Joe’s

De laatste blanke bluesmuzikant die mij raakte was Johnny Dowd en zijn debuut dateert alweer van zo’n veertien jaar geleden. Elk album weer weet hij me te verrassen, al dertien albums lang. Bijzonder knap gezien het traditionele idioom waar hij zich van bedient. Bij het album Live at Joe’s van Nikolai heb ik hetzelfde gevoel als bij mijn eerste kennismaking met Johnny Dowd.

In het cd-boekje van Live at Joe’s worden wat woorden gewijd waar de muziek van Nikolai raakvlakken mee heeft. Americana, country, surf, folk. Al die termen kun je gelijk weer vergeten. Nikolai is een bluesman. Eentje die verrast, muzikaal maar vooral met taal. Nikolai zingt in het Engels, Frans en Zuidafrikaans.

http://nikolaifm.bandcamp.com/album/live-at-joes

Vrijheid
In Single Cigarette verhaalt Nikolai hoe stom het is om te roken. Het is echter nog steeds een vrijheidssymbool. Daar verandert de afschaffing van de slavernij, nauwelijks 100 jaar geleden, niets aan. Op Brother weet Nikolai de oplossing uit de financiële en humane crisis waar we in zitten:”You just put your mind and your soul and your heart into it folks and we’ll be on the next train.”

Tarantino
Loverman is een experimentele maar ongemeen verslavende shuffle. Op de tracks die volgen weerklinken zuidelijkere melodieën. Songs die niet zouden misstaan in een crime noir van de hand van Quentin Tarantino. Op Voor Die Liefde Nie bezingt Nikolai in, volgens mij het Zuidafrikaans, ons land. Dit is geen land voor de liefde, maar een land van zeurders en zeikerds. Het land van ikke en de rest kan stikke. Een zeer confronterende waarheid.

Gedurende het album wordt het gitaarspel steeds losser, experimenteler. Het maakt de teksten des te geladener en aangrijpender. Het album Live at Joe’s van Nikolai geeft zo antwoord op veel (levens)vragen. Graag zou ik Nikolai nog wel willen vragen naar de intrigerende titel. Van een concertalbum is namelijk helemaal geen sprake. :-)