Als Maurits Westerik zijn nieuwe bandje en opvolger van GEM, Bewilder noemt schept dat natuurlijk wel verwachtingen. Het eerste album “Dear Island” bevat in tegenstelling tot wat je op basis van de bandnaam zou verwachten echter minder wildheid dan op de GEM albums. Daarmee zet Maurits Westerik ons dus maar mooi op het verkeerde been.
Wat gebleven is, is dat ik net als bij GEM weer het gevoel heb naar een echte bandproductie te luisteren waarbij de som zoveel meer biedt dan de afzonderlijke delen. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer ‘Forza (It Is)’ waarmee Bewilder haar eerste album “Dear Island” opent. Het nummer lijkt rechtstreeks afkomstig te zijn uit een bandjam die op plaat helaas maar 4:39 duurt. Single ‘Carry On, Carry On’ blijkt er naadloos op aan te sluiten.
Geregisseerde chaos
“Dear Island” van Bewilder is echt een groeiplaat die meerdere draaibeurten nodig heeft om al haar geheimen prijs te geven. Zoals ‘So It Goes’ dat ingetogen begint om vervolgens uit te monden in geregisseerde chaos. Ook ‘Got It Made’ had wat langer nodig tot ik volledig gegrepen werd door de onderhuidse spanning in het nummer. ‘Tied Up’ is ook een plaatje. Heel clean geproduceerd totdat een Youngiaanse gitaarsolo de boel opschudt. Op ‘Safe’ horen we toch weer iets van de oude GEM terug.
Onverwacht
Met ‘Minor Blues (Hold On)’ misleidt Bewilder ons weer. Geen blues, maar wel een meeslepende rockriff. ‘She Keeps On Talking’ bevat meer blues als de ritmesectie het nummer over een denkbeeldige rails laat voortdenderen. ‘The Unknown’ komt ver in de verkiezing wat het mooiste nummer is op het album “Dear Island” van Bewilder. Een heerlijke Westcoast compositie met een gitaarsolo van het soort waarmee Edwyn Collins nog hoog in de hitlijst geraakte.
Er wordt slechts nipt verloren van ‘It’ll Be Soon’. Dat is namelijk wel zo anders en daardoor onverwacht. Groovend en met een melodie die doet denken aan Daryll-Ann en Johan, grootheden wiens plaats Bewilder met het album “Dear Island” met een gerust hart kan innemen.